Τριανταρίσαμε!

Αν μπορούσα να το χαρακτηρίσω θα έλεγα πως είναι ένα «υποκειμενικά παράξενο συναίσθημα». Πριν το βιώσεις φαντάζει απλά ένα μακρινό σημείο στο χρόνο. Μέχρι να το ακουμπήσεις, είσαι απλώς ένας υποψήφιος, αλλά όχι επίσημος υποστηρικτής των πρώτων «-άντα». Όταν πια το αγγίξεις, αλλάζεις κατηγορία, λες και κάποιος σε παίρνει και σε τοποθετεί αυτόματα στην κατηγορία των «μεγάλων». Αλλά ισχύει αυτό για όλους;

Ας μιλήσω για μένα. Είναι και τα καλά μου γονίδια, που δε μαρτυρούν τις τρεις πρώτες μου περήφανες δεκαετίες, που πέρασαν από πάνω μου χωρίς καν να το αντιληφθώ. Ο χρόνος στριφογυρνάει μπροστά μας σαν τυφώνας και μονάχα το σβήσιμο των τριάντα κεριών κι η ευχή που κάνεις παραμένει σαν υπενθύμιση των όσων κλείνεις. Αν προλάβεις, προτού η τούρτα γίνει ολοκαύτωμα.

Στον απολογισμό μου αναμετράω εμπειρίες μιας ολόκληρης δεκαετίας. Αναζητήσεις που οδήγησαν στην ανακάλυψη του πραγματικού μου «εγώ», στην αμφισβήτησή του και πάλι πίσω. Λάθη που έγιναν μαθήματα. Ανθρώπους που με εκτίμησαν και παρέμειναν στο πλευρό μου. Άλλους που απλά άφησαν πίσω τους στιγμές. Βιώματα κι επιλογές που καθόρισαν σε ένα βαθμό το ποια πραγματικά είμαι, αλλά και το μέλλον μου.

Ζυγίσματα που με οδηγούν και με κατεύθυναν ως προς έναν δρόμο, απορρίπτοντας τα όποια περαιτέρω μονοπάτια. Ό,τι εμφανίζεται μπροστά μου και με αποτρέπει να πραγματοποιήσω στόχους, το αφανίζω. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου επιπόλαια βήματα και με την αυστηρότητα που με διακατέχει, η αυτοβελτίωση γίνεται πλέον αυτοσκοπός.

Είναι γεγονός πως μας σκληραίνουν τα σφάλματά μας. Όταν θες πραγματικά να δεις μέσα από αυτά, στην πορεία δε χαρίζεις κάστανο στον οποιονδήποτε. Γίνεσαι πιο επιλεκτικός, στο δημοτικό έμαθες προπαίδεια, μα τώρα έχεις μάθει πραγματικά να μετράς.

Στο σημείο αυτό είναι που μου λείπουν πιο πολύ από ποτέ τα παιδικά μου χρόνια. Αναπολώ αγαπημένα μου πρόσωπα που δεν είναι πια κοντά μου μα τους οφείλω ό,τι έχω. Συνειδητοποιώ πως αν ήξερα τότε πόσο τυχερή ήμουν που τα είχα όλα, δε θα σπαταλούσα την πολύτιμη ώρα μου ανησυχώντας μήπως τα χάσω ξαφνικά. Τώρα πια κοιμάμαι και ξυπνάω με τη σκέψη τους, με την παρηγοριά πως δε θα φύγουν ποτέ από μέσα μου.

Ήρθα αντιμέτωπη με ό,τι φοβόμουν πιο πολύ. Γεγονότα που στο παρελθόν υπέθετα πως θα γίνουν, μα έμοιαζαν μακρινά, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να συμβούν. Έσκασαν σαν βόμβα, πλημμύρισαν την ψυχή μου συναισθήματα, άνοιξαν πληγές και πήραν κι αυτά τη θέση τους στο χρόνο. Και κάπως έτσι, νιώθοντας στο πετσί μου πως «ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό», μάζεψα τα κομμάτια μου και συνέχισα.

Πάντα μετά απ’ τις λύπες έρχονται και πάλι χαρές. Καινούριοι άνθρωποι μπαίνουν για να καρπωθούν μία θέση στη ζωή σου, διεκδικώντας κι άλλη μία στην καρδιά σου. Με την αυτοπεποίθηση ενός ώριμου και συνειδητοποιημένου ανθρώπου και τη λογική μου να δυναμώνει, εκπλήσσοντας ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό, επιτρέπω, απορρίπτω κι επιλέγω. Αυστηρότερα κριτήρια και λιγότερα περιθώρια λάθους για να φτάσω στο ιδανικό.

Είναι ακριβώς η φάση που βομβαρδίζομαι από γάμους συμμαθητών μου. Κάποιοι μάλιστα έχουν κιόλας αποκτήσει το πρώτο τους παιδί. Κακή επιρροή για κάποιον που αγχώνεται πως η αναπαραγωγική του ηλικία κορυφώνεται τώρα και μετά αρχίζει να παίρνει φθίνουσα πορεία. Παρ’ όλη την παραπληροφόρηση που δέχομαι για τους «ευτυχισμένους γάμους» γύρω μου και καθότι ονειρευόμουν το συμβάν αυτό από παιδί, αυτό δε μου θολώνει την κρίση. Υποστηρίζω πως κάθε πράγμα έρχεται τη σωστή στιγμή και φυσικά με τον κατάλληλο άνθρωπο. Απλά τυχαίνει για κάποιους να είναι πιο σύντομα από κάποιους άλλους. Και για ορισμένους ποτέ.

Όλα μπορώ να τα ξεπεράσω, όχι όμως και τα παιδιά της προηγούμενης δεκαετίας να μου μιλάει στον πληθυντικό! Δεν αναφέρομαι για τα τολμηρά αγόρια της γενιάς που θεωρώντας με λίγα χρόνια μεγαλύτερή ή ίσως συνομήλική τους, αναλαμβάνουν με θάρρος το ρόλο του playboy. Αυτό μπορώ να το δω ως ξεκάθαρη κολακεία. Μιλάω για το σεβασμό που αισθάνονται κάποιοι απέναντί μου, τη στιγμή που εγώ δέχομαι τη μαχαιριά του πληθυντικού προσώπου προς εμένα. Παιδιά, ο αδερφός μου έχει τα χρόνια σας!

Κάτι για το οποίο είμαι υπερήφανη είναι πως η γενιά μου μεγάλωσε μοναδικά αλλιώτικα, καλώς ή κακώς. Είμαι παιδί των 90’s και δε θα μπορούσα να με φανταστώ να μεγαλώνω σε μια άλλη εποχή. Με τα Walkman στ’ αφτιά στις σχολικές εκδρομές, τη μάνα μου να έρχεται να με φωνάξει απ’ την αλάνα και τα σημαδεμένα απ’ τα πεσίματα πόδια μου στις βόλτες με το ποδήλατο, έχτισα τις πιο ωραίες μου αναμνήσεις. Είμαι, λοιπόν, εδώ που είμαι μεγαλωμένη ποιοτικά και χρησιμοποιώντας τα πάντα προς όφελός μου.

Γιατί, τελικά, δεν έχει σημασία τα πόσα κλείνεις, αλλά πώς αισθάνεσαι. Το γεγονός ότι είσαι υγιής και σε θέση να μετράς χρόνια αγάπης, ξεγνοιασιάς, πόνου κι αναπόλησης, χρόνου κερδισμένου κι όχι χαμένου. Υλικό που σου δίνεται η ευκαιρία αξιοποιώντας το να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Γεμάτος περηφάνια που πλέον επέλεξες να έχεις μια ζωή όπως εσύ την ονειρεύεσαι.

Κι ό,τι μέχρι τώρα δε σου έχει πάει όπως αρχικά το υπολόγιζες, το ρολόι δε σταμάτησε στα τριάντα. Έχεις όλες τις δεκαετίες μπροστά σου να διορθώσεις ξανά και ξανά τα πράγματα. Κάνοντας λάθη και κερδίζοντας εμπειρίες. Τις εμπειρίες της ζωής σου. Βλέποντας την τούρτα των γενεθλίων σου κάθε χρόνο να γίνεται ολοκαύτωμα ενώ γελάς. Γιατί θα ξέρεις πως κάθε επιπλέον έτος και κεράκι που προστίθεται, είναι κι η ευχή που ήθελες να πραγματοποιηθεί πέρυσι.