Xρόνια μας πολλά μωρό μου

Ήσουν ένας άγνωστος κόσμος για μένα. Φοβόμουν τόσο ν’ ανοιχτώ, τόσο που οι άμυνές μου έδιναν απόσταση σε ό,τι πλησίαζε. Κι εσύ ήσουν μια πρόκληση. Μια όμορφη παρουσία γαλουχημένη από μια μεγάλη ιστορία και μια καρδιά όλο πληγές που νοερά μου αποκάλυψε πως ήμουν για εκείνη η τελευταία της ελπίδα να αγαπήσεις και η ευκαιρία σου να πιστέψεις ξανά στον αληθινό έρωτα. Τον πραγματικό, εκείνον που εξελίσσεται σε μια βαθιά και αμοιβαία αγάπη.

Την πρώτη φορά που σε αντίκρισα, η απαιτητική μου προκατάληψη παραμερίστηκε απ’ τη γεμάτη από καλοσύνη σου ψυχή. Η αύρα σου εκείνη τη στιγμή μαζί μου ήταν λες και ήταν απόρροια των επιλογών που κάναμε μια ζωή.

Όλα φαίνεται να οδήγησαν εκεί. Βρήκαν εσένα κι εμένα να κρατιόμαστε σφιχτά. Για εκείνη τη μοναδική μέρα που για χάρη της σήμερα θυμόμαστε πως εξαιτίας της δεθήκαμε και μοιραστήκαμε έναν ολόκληρο χρόνο.

Αν ήξερα πως στο πρώτο κιόλας ραντεβού θα με κράταγες τώρα εδώ κοντά σου, δε θα άφηνα κανέναν ενδοιασμό μου να προκαταβάλει το «εμείς» και να το αμφισβητήσει. Θυμάμαι να σε κοιτάζω προσπαθώντας να διαβάσω κάθε σου έκφραση.

Παρακολουθούσα πώς κρατάς το ποτήρι σου, τον τρόπο που εκφράζεσαι, τον ανεξάντλητο αυθορμητισμό σου. Μίλαγες και ίσως αφομοίωνα τα μισά απ’ όσα μου έλεγες γιατί ο νους μου ήταν καθηλωμένος σ’ ένα μόνο πράγμα. Το μετά.

Και κάπως έτσι, το μετά που τόσο ανησυχούσα για την έκβασή του έγινε ένας χρόνος. Περίμενα υπομονετικά μέρα με την ημέρα να ξετυλίξουμε ο καθένας τον εαυτό του και να γεμίσουμε συναισθήματα γεννημένα απ’ όλο αυτό που ζούμε. Μπορεί δύο άνθρωποι να μη φαντάζονταν πως θα είναι μαζί κι όμως ο ένας να γίνει για τον άλλο τελικά προορισμός. Ίσως να έπρεπε να λυθούν τα μάγια του παρελθόντος, ποιος ξέρει.

Δίνοντας δύναμη ο ένας στον άλλο, αδιαφορώντας για το αν οι διαφορές μας υπερτερούσαν των ομοιοτήτων μας καταστρώσαμε το κοινό σχέδιο πλεύσης με σύμμαχο την αγάπη. Έτσι ξεκινήσαμε και σε κάθε δυσκολία ήμασταν εκεί, μαζί. Πέφταμε και σηκωνόμασταν. Κάπως έτσι γέμισαν οι νύχτες μας αγκαλιές και οι μέρες μας με την ανάγκη να βλέπει ο ένας τον άλλον συνέχεια.

Μια σχέση που αντέχει στο χρόνο, θεμελιώνεται σίγουρα από προϋποθέσεις που κρατούν το ζευγάρι ενωμένο στην πάροδο των ημερών. Για να μείνει μια σχέση δυνατή, θα πρέπει τα συναισθήματα να είναι αμοιβαία, οι ισορροπίες να κρατώνται και απ’ τους δυο, ακόμη κι αν χρειαστεί τα σχοινιά να είναι τέρμα τεντωμένα. Και είναι το κουράγιο που πρέπει να δίνει ο ένας στον άλλο στενός συμπαραστάτης, ακόμη κι αν υπάρξουν φορές που θα δεις να εκδηλώνεται ο χειρότερός του εαυτός.

Κι εγώ είναι που μαζί σου δε φοβάμαι πια. Ίσως γιατί απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή μου έδειξες πως ήρθες για να μείνεις. Το στήριγμά σου έγινε για μένα αγκαλιά που έκλεισε μέσα της ό,τι με τρομάζει και σε κάθε δυσκολία υπόσχεται ελπίδες, προσπάθεια και παρουσία. Μια ύπαρξη που απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή ήταν σε όλα αισθητή και ειδικά στα δύσκολα.

Δε θέλω πολλά το ξέρεις. Το μόνο πράγμα που σου ζήτησα να μου υποσχεθείς είναι να μου μιλάς, να σε φροντίζεις και να μη θυμώνεις. Να βλέπεις τους λόγους για τους οποίους είσαι τυχερός που έχεις ό,τι αγαπάς. Ακόμη κι όταν σε θολώνει αυτή η απερίσκεπτη επιθυμία να αποκτήσεις κι άλλα, θέλω να κάνεις πίσω. Κι εγώ θα σου θυμίζω όλα εκείνα που αρκούν για να είσαι ευτυχισμένος.

Κάθε ημέρα του τελευταίου χρόνου περιλαμβάνει εσένα και τη σκέψη σου. Ολόκληρο το είναι σου κατέλαβε κάθε κενό μου κομμάτι και κατάφερε να το συμπληρώσει. Κάθε ανάγκη μου ένιωθα πλέον πως είναι μοιρασμένη στα δύο. Μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω να προνοώ μονάχα για έναν.

Γεγονότα που βιώσαμε, μισήσαμε, ανατρέψαμε και αναθεωρήσαμε μας έφεραν σιγά-σιγά σ’ ένα σημείο που πλέον μπορούμε να πούμε πως γνωρίζουμε ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού του ενός και του άλλου.

Θα περιμένω όλα εκείνα που δεν έχω ακόμη ανακαλύψει σε σένα. Μ’ όλο το σεβασμό που με διακατέχει, αν μου επιτρέψεις, θέλω να γίνω εγώ τώρα ο κόσμος σου. Ο λόγος για τον οποίο καθημερινά θα επιβεβαιώνεσαι πως δε θα ήθελες να είσαι με καμία άλλη παρά μόνο μαζί μου. Κι ο έρωτας, εκείνος που λένε πως σε εγκαταλείπει με την πάροδο των χρόνων, ας γίνει ένα κίνητρο για μας να τον φυλακίσουμε κρυφά ανάμεσά μας. Έτσι δέσμιος, όπως θα ναι στο κελί του, θα μας χαρίζει απλόχερα τα βέλη του.

Έλα και διάλυσε τους φόβους μου. Μάθε να διαβάζεις τι λένε τα μάτια κι όχι τα χείλη. Γιατί αυτά είναι φορές που σε μπερδεύουν και άθελά τους πληγώνουν. Ενώ το βλέμμα ποτέ. Και είναι αυτό που προδίδει όλες μου τις ανησυχίες. Αφουγκράσου τα θέλω μου και συντονίσου σ’ όλες τις συχνότητες που εκπέμπει η καρδιά. Να ξέρεις πως θ’ αντέξουμε αν αναρωτιέσαι.

Θ’ αντέξουμε. Όσο ο αλληλοσεβασμός ανάμεσά μας εδραιώνεται, θα υποδέχομαι τις κοινές μας ημέρες με χαμόγελο. Θα σου δίνω τα ηνία να οδηγείς τη σχέση μας ένα σκαλοπάτι παραπέρα σε ό,τι έχεις φανταστεί. Εύχομαι η αγάπη μας να κρατήσει. Μαζί σου, για όσο η υπομονή μας δοκιμάζεται και τα όριά μας μεγαλώνουν. Γιατί πέρα απ’ τα ωραία λόγια και τις υποσχέσεις υποβόσκει μια πραγματικότητα που την δαμάζουμε παρέα. Ελπίζω για πάντα.

Χρόνια μας πολλά, μάτια μου.