Διαβάζοντας συνομιλίες με πρώην θυμάσαι τι δεν είσαι πια

Καθώς ξεσκαρτάρεις αναμνήσεις από τη μνήμη, όχι τη δική σου αλλά του κινητού σου, και διαλέγεις τι θα μείνει και τι θα φύγει με ένα δυναμικό και οριστικό delete, πέφτεις πάνω σε κάτι που είχες ξεχάσει ότι υπήρχε εκεί. Κάτι που καταφέρνει να ζωντανέψει στιγμές με μεγαλύτερη επιτυχία από κάθε αναπαράσταση που κάνεις στο μυαλό σου. Κάτι που μέσω του γραπτού λόγου δίνει ξανά ένταση σε αναμνήσεις που μέχρι τώρα είχαν θολά χρώματα. Παλιές συνομιλίες σας.

Πέφτεις πάνω τους ψαχουλεύοντας παλιά μηνύματα ή καμιά φορά, μέσα από screenshots που καταφέρνουν να σού ρίχνουν μια σπρωξιά πετώντας σε κατευθείαν πάνω στις πιο έντονες στιγμές σας. Πάνω σε αναμνήσεις που είχες ξεχάσει και που κανένα σκοπό δεν είχες να ξαναθυμηθείς. Σε συναισθήματα που πίστευες ότι είχες ξεφορτωθεί αλλά από το πουθενά κάνουν και πάλι grande εμφάνιση, φέρνοντας μαζί κι αυτήν την ελαφρώς παράλογη αίσθηση που μοιάζει σαν να βλέπεις αυτές τις συνομιλίες πρώτη φορά.

Συνομιλίες με πρώην ταίρια, από τις πιο μακρινές στιγμές του παρελθόντος. Εννοείται πως τις διαβάζεις, δεν έχεις λόγο να αντισταθείς στην περιέργεια να δεις τι λέγατε, πώς ήσουν εσύ τότε, πώς ήταν ο άλλος, πώς ήταν το «μαζί». Να καταλάβεις, στη συνέχεια, το πόσο έχετε αλλάξει και οι δύο τώρα που έχει κλείσει οριστικά ο κύκλος. Διαβάζεις λοιπόν κατεβατά βγαλμένα από το χρονοντούλαπο και σού φαίνεται λες και διαβάζεις την ιστορία ενός τρίτου. Σε άλλα σημεία γελάς κι αναρωτιέσαι μήπως άλλος είχε πάρει το κινητό σου κι έγραφε αντί για εσένα, ενώ σε άλλα σημεία μελαγχολείς καθώς αρχίζεις να θυμάσαι τις εκφράσεις του προσώπου σου όταν πληκτρολογούσες τα συγκεκριμένα μηνύματα. Θυμάσαι άλλοτε τεράστια χαμόγελα που έπιαναν το πρόσωπό σου από άκρη σε άκρη κι άλλοτε χαμηλωμένα και μουσκεμένα μάτια.

Περίεργο δεν είναι το πώς κλείνουν κάποιοι κύκλοι κι από εκεί που ήταν κομμάτι της καθημερινότητας γίνονται ξαφνικά μια ανάμνηση που χρειάζεται έναυσμα για να ανασυρθεί; Deja vu ερωτευμένων ανθρώπων. Παιχνίδια μυαλού και χρόνου που θα ζήλευαν οι καλύτεροι σκηνοθέτες. Και στην ουσία κάπως έτσι νιώθεις. Σαν σκηνοθέτης δικών σου στιγμών, υποχρεωμένος να ακολουθήσεις ένα έτοιμο σενάριο προσπαθώντας να πάρεις μια γεύση από την αρχή μια ταινίας που έχεις ήδη τελειώσει.

Μη νιώθεις άσχημα. Είναι προνόμιο να έχεις αυτήν την ευκαιρία. Βρίσκεις μέσα από την εμπειρία τρόπο να δώσεις απάντηση σε κάθε «γιατί» σου. Δεν είναι εχθρός τα παλιά μηνύματα, είναι φίλος. Φίλος που μάς βοηθάει μετά από κάμποσο καιρό, όταν θα έχουμε και πάλι καθαρό μυαλό, να γεμίσουμε όσα κενά άφησε η ένταση και η θολούρα της στιγμής. Αφήνουν να δούμε τα πράγματα από τη σκοπιά του τρίτου και να αποφύγουμε να ξανακάνουμε τα ίδια λάθη.

Συνήθως καλούμε στη μνήμη μας τα όσα έχουμε ζήσει χωρίς να φιλτράρουμε τις αναμνήσεις μας, χωρίς να τίς βλέπουμε αντικειμενικά. Έτσι το να κοιτάς παλιές συνομιλίες, το να διαβάζεις το παλιό σου «εγώ», είναι σαν να αντιμετωπίζεις τους μεγαλύτερούς σου φόβους. Είναι υπέρμετρα δύσκολο να βρίσκεις το κουράγιο να πατήσεις  στη συνομιλία της οποίας δε θα ήθελες να ξέρεις την ύπαρξή της κι ακόμη πιο δύσκολο να διαβάζεις όσα δεν ήθελες να θυμηθείς. Είναι όμως λυτρωτικό να βλέπεις ποιος ήσουν, ποιος δεν είσαι πια, ποιος έγινες στην πορεία.

Να θυμάσαι ότι η μνήμη έχει την τάση να μάς εξαπατά. Νομίζουμε ότι πέφτοντας μπροστά στο παρελθόν μπορούμε να ξανά νιώσουμε όσα νιώθαμε τότε και να πονέσουμε ή να χαρούμε με αυτές τις αναμνήσεις, όμως αυτό είναι πλάνη. Η μνήμη επιστημονικά έχει αποδειχθεί ότι μάς εξαπατά γιατί όταν την ανακαλούμε δε θυμόμαστε τα συναισθήματα που είχαμε νιώσει αλλά τη φύση του συναισθήματος, μια γενική αίσθηση. Έτσι, την επόμενη φορά που θα πέσεις πάνω σε παλιές συνομιλίες, θα ήταν ωφέλιμο να ξέρεις πως δεν αναβιώνεις αυτό το συναίσθημα αλλά θυμάσαι την αίσθησή του εκ νέου. Πριν το τελικό delete.