Για πόσο μπορείς να ζεις στο μυαλό σου μια σχέση που τελείωσε;

Πώς ξεχνάμε κάτι μετά από καιρό; Πώς καταφέρνουμε να αφήσουμε πίσω μας το δυνατότερο συναίσθημα που νιώσαμε ποτέ; Που μας έκανε να νιώσουμε ζωντανοί; Που μας έκανε να βιώσουμε ό,τι πιστεύαμε πως δε θα ζήσουμε ποτέ; Πώς νικάς τη νοσταλγία;

Ερχόμενη, η νοσταλγία γίνεται ένας από τους χειρότερους εχθρούς. Μεταμφιέζεται σε μια κρίσιμη και τρομακτική ψευδαίσθηση, που χτυπάει βαθιά και ύπουλα, συνωμοτούσα με τη μνήμη, ώστε να παίξουν άσχημα παιχνίδια μυαλού. Γίνεται μηχανισμός εξαπάτησης του ίδιου του εαυτού, βάζοντάς μας στη θέση να θυμόμαστε με την τάση πάντα να επαναφέρουμε στη μνήμη τα καλά, αφήνοντας στην άκρη οτιδήποτε δε λειτούργησε με τον «άνθρωπό μας».

Τι θα πει είναι ο «άνθρωπός σου»; Μάλλον σημαίνει ότι σε έκανε να νιώσεις συναισθήματα πρωτόγνωρα, να βιώσεις καταστάσεις με έναν μοναδικό τρόπο, που αν μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς τον εαυτό σου με κάποιον άλλον στη θέση του, δε θα τις βίωνες το ίδιο. Έχεις κρατήσει στο μυαλό σου εικόνες, αρώματα κι αισθήσεις που ξεπερνάνε αυτές που ήδη γνωρίζουμε, εξιδανικεύοντάς τα πάντα που είχαν σχέση με εσάς μαζί.

Εξιδανικεύοντας, όμως, παραβλέπεις το γεγονός ότι αυτή η εξιδανίκευση δεν ήταν αμφίπλευρη, δεν ήταν αμοιβαία. Κάτι που συνειδητοποιείς όταν σταματάνε τα πισωγυρίσματα, όταν όλα μπαίνουν σε τελική τροχιά. Όταν σταματάει το παιχνίδι της κυριαρχίας, το κυνηγητό, όταν αποσυνδέεστε εξ’ ολοκλήρου. Τότε τι γίνεται;

Τότε μπαίνεις σε μια μαύρη τρύπα. Σκέφτεσαι κάθε μέρα που περνάει, όλο και περισσότερο, τις στιγμές σας, κάνεις ανακλήσεις στη μνήμη που είναι τουλάχιστον τρομακτικές, νιώθεις να πνίγεσαι, να μη σε χωράει ο τόπος, να μην αντέχεις την πραγματικότητά σου. Και καταλαβαίνεις πως δε μιλάμε για έναν χωρισμό που φταίει κάποιος συγκεκριμένα αλλά για το είδος του χωρισμού που έπρεπε να γίνει. Το χειρότερο είδος χωρισμού, δηλαδή. Δεν παίχτηκε απάτη, ψέμα ή το οτιδήποτε που θα μπορούσε να διαλύσει μια σχέση. Αυτό που έφταιξε ήταν εσείς οι ίδιοι, οι συνθήκες, το timing. Οπότε κάθε ανάκληση έχει θετικό πρόσημο κι είναι αδύνατον να της αρνηθείς να υπάρξει.

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε το προνόμιο να είμαστε έλλογα όντα με δυνατότητα να σκεφτόμαστε και να λέμε ό, τι θέλουμε αλλά δυστυχώς έχουμε και το μειονέκτημα της εγκράτειας που μας κάνει να δειλιάζουμε. Να δειλιάζουμε να εκφραστούμε, να απελευθερωθούμε. Κρατάμε λοιπόν τις σκέψεις και τους συνειρμούς μας μέσα μας, καμιά φορά επιλέγουμε να ζούμε μαζί τους και μόνο, σαν να μην υπάρχει άλλη εκδοχή του να πράξουμε διαφορετικά. Θα έπρεπε να βροντοφωνάζουμε τι θέλουμε με όλη μας την ψυχή και τη δύναμη κι όχι να το σκεφτόμαστε μόνο. Να το φωνάζουμε τόσο δυνατά που να αδειάζει το μέσα μας και να μη μας έχει μείνει άλλη δύναμη για να πούμε το οτιδήποτε. Θα έπρεπε να διεκδικούμε τον άνθρωπό μας με τα μεγαλύτερα δυνατά μέσα, ή μάλλον με τα μεγαλύτερα δυνατά συναισθήματα.

Keep in mind πως τίποτα δεν είναι ρόδινο και τίποτα δεν έρχεται εύκολα στη ζωή, όσο κι αν διεκδικήσεις, ίσως κληθείς και πάλι να προχωρήσεις και α ξεχάσεις. Πάντα κάτι θα χάνεις και κάτι θα κερδίζεις. Είναι κύκλος αυτό. Το μεγαλύτερο κέρδος όμως είναι να μαθαίνεις ποιος είσαι και τι θες. Να ξέρεις πια ότι δεν μπορείς να συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από αυτό που ψάχνεις, τον άνθρωπο δηλαδή με τον οποίο θα ταιριάξετε απόλυτα, με τον οποίο θα κουμπώσετε με μια  σύνδεση που θα φαίνεται αδύνατον να σπάσει.

Και όποιος με πει ρομαντική, δεν είναι ρομαντισμός αυτό. Είναι περισσότερο ρεαλισμός. Οι πιθανότητες να αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς, να ερωτευτείς και να σε ερωτευτούν είναι μεγαλύτερες από ό, τι νομίζεις. Μην αφήνεις τη νοσταλγία να σε πηγαίνει πίσω. Μην αφήνεις τις αναμνήσεις να σε χαντακώσουν. Κράτα μόνο μια. Μια γλυκιά ανάμνηση για χάρη της εμπειρίας. Μην κρατάς κακία σε ανθρώπους μόνο και  μόνο επειδή δεν ένιωσαν το ίδιο. Η συγχώρεση, η άφεση, είναι αυτή που θα σε ανακουφίσει. Προχώρα μπροστά, αφήνοντας το παρελθόν και ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Και στο εγγυώμαι πως ο κόπος σου θα ανταμειφθεί.