Όσα αρνείσαι ξύπνιος σε κυνηγούν στον ύπνο σου

Υπάρχουν όνειρα κι όνειρα. Όνειρα που δε θυμόμαστε ότι είδαμε, όνειρα κάπως αυτοματοποιημένα, όνειρα που αφού ξυπνήσαμε δεν είχαν ασκήσει καμία επιρροή πάνω μας. Υπάρχουν όμως κι αυτά που σε ξυπνάνε στη μέση της νύχτας, τα άγρια ξημερώματα, που σου διακόπτουν τον ύπνο για να σου προκαλέσουν ένα ασφυκτικό κλάμα ή μια παράδοξη χαρά που μόνο αλλόκοτη θα σου κάνουν την επόμενη μέρα. Αυτά τα όνειρα που δεν είναι εφιάλτες, δεν είναι απαραιτήτως κακά, αλλά σε δυσαρεστούν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο που ούτε παρόμοιο πραγματικό γεγονός δε θα είχε τη δύναμη.

Οι εφιάλτες μπροστά σ’ αυτά τα όνειρα αρχίζουν να μοιάζουν ευπρόσδεκτοι κι αυτό γιατί συγκριτικά, είναι μηδαμινής σημασίας. Είναι εκείνα που μόλις ξυπνάς αναρωτιέσαι αν όντως τα είδες, αναρωτιέσαι αν ανήκουν στην πραγματικότητα, αν τα έζησες μια μέρα και σου διέφυγε. Έχουν την ικανότητα να σου πλάσουν τόσο μαγικά τη διάθεση, να τη σμιλέψουν. Είναι ικανά να σε κάνουν λυπημένο, χαρούμενο, αισιόδοξο αλλά κι απαισιόδοξο, να σου δώσουν δύναμη για κάτι, αλλά και να σε αποδυναμώσουν.

Από την άλλη, είναι κι αυτά που σου επαναφέρουν στο μυαλό τις πιο βαθιά θαμμένες σκέψεις σου. Αυτά τα ύπουλα, που πλάθουν σενάρια που μόνο ιδανικά είναι. Που ανακαλούν μνήμες από το παρελθόν, εξαίροντας τις κακές στιγμές, που ρίχνουν ένα παραμορφωτικό φακό μπροστά σου παίζοντας σχεδόν με τη νοημοσύνη σου. Ξεθάβουν αναμνήσεις, πλασάροντάς τις τόσο διαφορετικά, δημιουργώντας στο κεφάλι σου μια ουτοπία που περιλαμβάνει κάθε τι παρελθοντικό. Στη διάρκεια τους, διαπληκτίζεσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό, χάνοντας σαφώς τη μάχη.

Μάχη που χάνεται γιατί το κρυφό κομμάτι του νου σου, το ασυνείδητο, είναι ο κυρίαρχός σου. Σου πετάει εμπρός σου όσα εσύ φοβάσαι να αντιμετωπίσεις στον ξύπνιο σου. Σου καταπατά κάθε περηφάνεια κι εγωισμό που έχεις συνειδητά κι αντί να κρατήσεις την ισορροπία του μυαλού, στα όνειρα, οδηγείσαι στον δρόμο του παραλογισμού. Εικάζεις, σκέφτεσαι κι απεικονίζεις στο ίδιο σου το μυαλό όσα φοβόσουν να κάνεις τη μέρα. Βλέπεις αυτό που αποφεύγεις να δεις, κοιτάς κατάματα τις κλειστές σου πόρτες.

Το ασυνείδητο εμφανίζεται χωρίς αιδώ, χωρίς αναστολές, κατέχοντας περίτρανα τον χάρτη για τα άβατα μονοπάτια σου. Μονοπάτια που δύσκολα μπορείς να δεις και να περπατήσεις. Για θυμήσου! Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες τέτοιο όνειρο και η μέρα σου ήταν πλήρως εξαρτημένη από αυτό, τόσο που καθοδήγησε τη διάθεση και τις κινήσεις σου. Ένα όνειρο που μόνο απογοήτευση το συνόδευσε μαζί με την αφύπνισή σου, απογοήτευση γιατί δεν ήθελες να ξυπνήσεις, γιατί τουλάχιστον μέσω αυτού του ονείρου κατάφερες να ζήσεις κάτι το άπιαστο.

Το ασυνείδητο έχει την τάση να επαναφέρει όσα εσύ απέκρυψες, δημιουργώντας εμμονικές σκέψεις που σε ακολουθούν στη διάρκεια της επόμενης μέρας , βδομάδας, χρόνου που ίσως δεν ορίζεται τόσο εύκολα. Προσκολλώνται πια στο συνειδητό, βάζοντάς σε  διαδικασία να σκέφτεσαι πώς μπορεί αυτό να γίνει αληθινό. Κι εσύ μπαίνεις στη διαδικασία να βρεθείς ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον φαντασιακό-ασυνείδητό σου κόσμο, αναζητώντας λύτρωση. Ποιος ξέρει, θα δείξουν τα όνειρά σου. Καληνύχτα.