Χίλιες φορές ο χωρισμός από ένα ατελείωτο «περίμενε»

Ο έρωτας πονάει. Αυτό είναι κάτι που το ξέρουμε όλοι. Πονάει όταν αρχίζει πονάει στο ενδιάμεσο και πονάει όταν τελειώνει. Ο πόνος αλλάζει βαθμίδες και χαρακτήρα ανάλογα με το πότε συμβαίνει. Θα είναι αυτός της γλυκιάς ζήλιας, των μικρών καβγάδων και των αβάσιμων εγωισμών που συμβαίνουν στην αρχή της σχέσης; Θα είναι ο πόνος που προέρχεται από τις άνευ λόγου αιτίας σιωπές που επικρατούν στο ενδιάμεσο μιας σχέσης όπου όλα έχουν αρχίσει να χάνουν τη γλύκα και το άρωμα ευτυχίας της αρχής ή ο πόνος θα είναι του τέλους, του χωρισμού;

Ο πόνος είναι στοιχείο του έρωτα αναπόσπαστο, συχνά εμφανιζόμενο κι εναλλασσόμενο. Στη διάρκεια της σχέσης έρχεται και φεύγει, ανταλλάζοντας θέση με τις μικρές στιγμές ευτυχίας, μέχρι όπου η σπίθα να σβήσει, μέχρι τότε που το γλυκό τσίμπημα δίνει τη θέση του στο τραύμα που προέρχεται από τον χωρισμό.

Ο χωρισμός είναι μια πηγή συναισθημάτων από μόνος του. Συναισθήματα απογοήτευσης, απόγνωσης, απελπισίας, εγκατάλειψης, αδικίας, θυμού. Βλέπεις και νιώθεις το απόλυτο κενό, αισθάνεσαι ότι έχασες τη γη κάτω από τα πόδια σου. Ο χωρισμός σε σπρώχνει προς την αυτοκαταστροφή, σε κάνει να καπνίζεις μανιωδώς και να πίνεις, να ακούς τα πιο καταθλιπτικά τραγούδια και να καταριέσαι τον χρόνο, τις στιγμές και τα αισθήματα που έδωσες. Είναι η δική σου προσωπική δραματική παράσταση για έναν θεατή.

Μέχρι να καταλαγιάσει και να έρθει με τη σειρά του κάτι πολύ πιο επικίνδυνο. Η προσμονή ότι κάτι ίσως αλλάξει. Αρχίζεις και τροφοδοτείσαι με μια σταγόνα ελπίδας, που όσο περνάνε οι μέρες γίνεται χείμαρρος. Περνάς τη καθημερινότητά σου ευελπιστώντας, περιμένοντας. Περιμένεις ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα όπως αυτά που συνηθίζατε, περιμένεις να φανεί ή να σε ψάχνει εκεί που συχνάζατε.

Αναμένεις να ιδωθείτε τυχαία, να μιλήσετε όπως εσείς ξέρατε και να γυρίσετε εκεί που ήσασταν. Να σου χαμογελάσει όπως παλιά, να δώσετε μια δεύτερη, τρίτη, τέταρτη ευκαιρία σε ό, τι είχατε, σε ό, τι χάσατε. Ελπίζεις, πονάς, νιώθεις κι αναβιώνεις. Ζεις στην περίοδο που το πάρτι των συναισθημάτων σε έχει επίτιμο καλεσμένο του κι εσύ το επισκέπτεσαι μετά χαράς μην ξέροντας πού οδεύεις.

Όλος σου ο κόσμος αλλάζει. Τα μάτια που είχες συνηθίσει να βλέπεις εξαφανίζονται, οι μυρωδιές του σπιτιού σου γίνονται οι ίδιες βαρετές χωρίς το άρωμα του έρωτα, το πρωινό ξύπνημα γίνεται όλο και πιο κουραστικό και η καθημερινότητα μοιάζει βαρύ φορτίο για να σηκώσει κανείς. Ο καφές, το φαγητό χάνουν τη γεύση που πριν εξυμνούσες κι όσα πριν αποτελούσαν για εσένα τις μικρές χαρές της ζωής, χάνουν πια το νόημά τους.  Το σώμα, το μυαλό και το συναίσθημα παραλύουν.

Ίδια παράλυση που νιώθεις και στην αναμονή. Ενώ όμως ο χωρισμός είναι χτύπημα στην πλάτη που έρχεται για να σου επιβεβαιώσει όσα ήδη έβλεπες, η αναμονή σε διαλύει αργά και βασανιστικά. Ξαγρυπνάς νύχτες και μέρες ατέλειωτες περιμένοντας. Η αναμονή δεν είναι χρόνος, δεν είναι κατάσταση. Είναι μαύρη τρύπα. Είναι συμπυκνωμένη ύλη κι ενέργεια, που πατιέται παύση μόλις μπεις εντός της και δεν ξέρεις ποτέ πότε, αν και πώς να βγεις από αυτή.

Είναι προτιμότερο να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να ξεπεράσει αυτά τα συναισθήματα με τον αναγκαίο για εσένα ρυθμό παρά να δώσεις χρόνο στην πεποίθηση πως ίσως κάτι θα συμβεί και θα ξαναείστε μαζί. Η ειδοποιός διαφορά χωρισμού κι αναμονής είναι ότι την αναμονή μπορείς να την αποφύγεις, μπορείς να την εκδιώξεις βάζοντας στο νου σου πως εσύ τη δημιούργησες εξ’ αρχής.

Το για πάντα δεν υπάρχει, είναι ένα κοινωνικό ψεύδος που δημιούργησε η ανθρωπότητα για να καλύψει τον φόβο της αλλαγής. Υπάρχει όμως το «ο δολοφόνος γυρνάει πάντα στο τόπο του εγκλήματος» και ακριβώς όπως το λέει και η λαϊκή αυτή έκφραση γυρνάει για να δει τι άφησε πίσω. Δεν μπορεί να αλλάξει κάτι πια.

Μην περιμένεις άλλο, προχώρα μπροστά, αποδέξου και παραδέξου τον πόνο του χωρισμού αλλά απόφυγε αυτόν της αναμονής και δώσε χώρο και χρόνο  στον εαυτό σου να το ξεπεράσεις. Καλύτερα να αναμένεις τη μέρα να αναγεννηθείς και να ξανά νιώσεις καλά, παρά να περιμένεις να ξανά βιώσεις από την αρχή μια σχέση που ήρθε στο τέλος της.