Φίλοι που δεν ήταν και τόσο φίλοι τελικά

Κι έρχεται η στιγμή που ανοίγει ο ορίζοντας σαν να έρχεται μέρα μετά από χρόνια με βαθύ σκοτάδι. Στιγμές που οι δικοί σου άνθρωποι θα δείξουν κατά πόσο βρίσκονται ουσιαστικά πλάι σου κι όχι για να καλύψουν τον διαθέσιμο χρόνο τους όταν βαριούνται.

Σίγουρα κάποτε στη ζωή μας θα έχουμε συναντήσει έναν τέτοιο φίλο, ή έχουμε υπάρξει κι εμείς ένας, που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν απλά να διασκεδάζει και να μη βρίσκεται μόνος του σχεδόν ποτέ δημιουργώντας σχέσεις που σκοπό είχαν τις κοινωνικές επαφές, χωρίς πολλά πολλά. Κι όταν αυτό είναι ξεκάθαρο από την αρχή και δεν υπάρχουν εκατέρωθεν προσδοκίες για κάτι παραπάνω, όλα βαίνουν μια χαρά. Τι γίνεται όμως όταν ο ένας εκ των δύο κοιμάται ύπνο γλυκό;

Συνήθως τα σημάδια ξεκινάνε να εμφανίζονται με το που πολλών ετών φίλοι αρχίζουν να απομακρύνονται στην πρώτη μεγάλη αλλαγή της ζωής τους, από το σχολείο στο πανεπιστήμιο. Κι αυτό το βλέπεις να γεννιέται στο στρες του αποχωρισμού, που φοβάσαι να συμβεί γιατί βγαίνει η υποσυνείδητη ανασφάλεια που σας προκαλεί η σχέση σας. Μια μετακόμιση σε άλλη πόλη γίνεται αιτία έντασης κι αυτό είναι και το πρώτο ράγισμα του γυαλιού.

Όπως λένε κι οι παλιοί, όμως, «άμα δε θέλεις να χαθείς με κάποιον, δε θα χαθείς». Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα χαθείς γιατί έχεις βασίσει την ύπαρξη της σχέσης αυτής στην κοινή συνθήκη του σχολείου, που όταν πάψει να υπάρχει, παύει και η σχέση. Το ίδιο συμβαίνει και με μια φιλία εργασιακή, που αλλάζοντας έδρα δράσης ή κι επάγγελμα, εξαφανίζεται σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Ακόμη και σε πιο προσωπικό επίπεδο όμως, όπως η συγκατοίκηση ενός ζευγαριού, μπορεί να φανεί το μέγεθος και η ποιότητα μιας φιλίας. Μια φιλία συχνά έχει ερωτικά πλατωνικά στοιχεία και το να περνάτε χρόνο μαζί σε κοινό έδαφος είναι ένα από αυτά. Ερχόμενη μια σοβαρή σχέση κλέβει τον χρόνο αυτό. Αν η απόφαση να μείνεις με τον ερωτικό σου σύντροφο φτάσει τον φίλο σου να νομίζει ότι του λες πως δε θα βρεθείτε ποτέ ξανά, είναι σημάδι πως έχετε μια σχέση όχι και τόσο υγιή. Ίσως σε πιο ακραίες περιπτώσεις, βρει ένα σωρό δικαιολογίες για να σε αποτρέψει να το κάνεις, χωρίς όμως να βασίζονται στο δικό σου καλό, αλλά στο να μην αλλάξει κάτι μεταξύ σας. Κανένας άνθρωπος που θέλει να λέγεται φίλος όμως, δεν μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις ότι έχεις προσωπική ζωή, ή να στρεσάρεται για την ύπαρξη ή μη της σχέσης σας, με την οποιαδήποτε αλλαγή συμβαίνει στις ζωές σας.

Μερικοί άνθρωποι φοβούνται να μείνουν μόνοι τους και νομίζουν πως το να είναι το επίκεντρο του κόσμου των φίλων τους, θα τους σώσει και τους προστατεύσει. Στην πραγματικότητα το να μπαίνεις στη διαδικασία συνειδητά ή ακόμη κι ασυνείδητα να γίνεσαι χειριστικός δε σε καθιστά τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από έναν άνθρωπο φοβισμένο, από ένα άτομο που η αλλαγή του προκαλεί άγχος γιατί είναι ο ίδιος αβέβαιος για τις βάσεις του.

Δεν μπορούμε να κατακρίνουμε τα συναισθήματα και τις ανασφάλειες κανενός ανθρώπου, παρά μόνο όταν αρχίζουν να έχουν επιπτώσεις πάνω μας και να μας επηρεάζουν σε βαθμό να μας κρατάνε πίσω. Το άγχος μετάβασης κι αλλαγής που μας μεταφέρει ένας φίλος δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να υιοθετήσουμε εμείς και να το κάνουμε δικό μας, καθώς θα καταλήξουμε δύο άτομα με στρες και τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει από αυτό. Ούτε το να μείνουμε κολλημένοι σε ένα μέρος και μια συνθήκη με τον φόβο ότι θα χαθεί η φιλία μας είναι λύση. Το θέμα είναι να είστε φίλοι γιατί θέλετε, όχι γιατί φοβάστε να είστε οτιδήποτε άλλο. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να μην είστε τίποτα.