Η συνείδηση είναι η χειρότερη τιμωρία

Συχνά, όταν βρισκόμασταν σε μικρότερη ηλικία, το άκουσμα της τιμωρίας μας φόβιζε και μας τρομοκρατούσε ως ενδεχόμενο. Το άγχος κυρίευε μην τυχόν και χάσουμε το παιδικό πάρτι του Σαββάτου, μήπως δεν πάρουμε το παιχνίδι που επιθυμούσαμε όσο τίποτα και πολλά άλλα που κάθε παιδάκι επιθυμεί με όλη τη αθωότητα που θα μπορούσε να έχει.

Σιγά σιγά όμως μεγαλώσαμε και μπήκαν στην καθημερινότητά μας άλλες προτεραιότητες. Δεν αγχωνόμασταν μήπως δεν πάμε στο παιδικό πάρτι ή αν θα πάρουμε καλούς βαθμούς ώστε να ακούσουμε ένα μπράβο από τους ανθρώπους μας. Αρχίσαμε να επιθυμούμε άλλα πράγματα γιατί όπως και να έχει, αυτή είναι η ροή του ανθρώπου κι όσο μεγαλώνει, αλλάζουν και όλα όσα θεωρεί ανάγκη, όλα όσα επιθυμεί. Παρ’ όλα αυτά όμως πολλές φορές πράξαμε λάθος, πληγώσαμε έστω και άθελά μας έναν άνθρωπο τον οποίο νοιαζόμαστε- ή και όχι απαραίτητα. Είπαμε ένα μικρό ψέμα  έτσι ώστε να ελαφρύνουμε τη θέση μας και να αποφύγουμε την κριτική των γύρω μας. Δε σου θυμίζει τίποτα;

Όμως κάθε βράδυ, όταν κλείνεις τα μάτια σου, οι σκέψεις σου γυρνάνε γύρω από όλα όσα έχεις κάνει και σου έχουν κάνει. Κάποιες φορές θα νιώσεις έναν κόμπο στο λαιμό, ένα σφίξιμο στο στομάχι και όλο αυτό κάπου μέσα σου ακόμα κι ασυνείδητα θα σε βαραίνει. Θα αντικρίσεις έναν παλιό σου συμμαθητή στον δρόμο, κάποιο φιλαράκι του παρελθόντος που πια δεν έχετε σχέσεις, έναν ή μια πρώην αγάπη και το μυαλό σου, σε περίπτωση που δεν έχεις φερθεί τόσο σωστά, θα καταφύγει σε όλες τις κακές σου αναμνήσεις φέρνοντας ύστερα το συναίσθημα της ενοχής, που έρχεται και στάζει μέσα μας κάθε φορά που το ξεκαθάρισμα ήταν πολύ δύσκολο για να γίνει αλλά ταυτόχρονα κι ευθύνη πολύ μεγάλη για να την πάρουμε.

Κακά τα ψέματα, αλλά όλοι μας χωρίς να είναι επιτηδευμένο απαραίτητα, έχουμε υπάρξει οι κακοί στην ιστορία κάποιου. Πόσο λοιπόν χειρότερη μπορεί να είναι η τιμωρία της συνείδησης; Να γνωρίζεις το λάθος σου και ίσως να είναι πολύ αργά να κάνεις κάτι γι’ αυτό; H απάντηση είναι πως μπορεί να είναι πραγματικά πολύ χειρότερη. Όσο ήμασταν μικροί, η αλήθεια είναι πως δεν αντιλαμβανόμασταν τις συνέπειες των πράξεών μας στον απόλυτο βαθμό, συνήθως απλώς νιώθαμε «αναγκασμένοι» να συμπεριφερθούμε με μεταμέλεια γιατί ξέραμε ότι θα χάσουμε κάτι που θέλουμε. Τα πράγματα όμως άλλαξαν και πλέον δε θα χάσουμε κάποιο αντικείμενο ή μια ανταμοιβή, αλλά ίσως έναν άνθρωπο.

Κι όταν έρθει ο καιρός να το συνειδητοποιήσεις μέσα σου, τότε βιώνεις τη μεγαλύτερη τιμωρία που θα μπορούσες να υποστείς. Η συνείδησή σου δε θα είναι καθαρή, το θάρρος να κοιτάξεις ξανά τον ίδιο άνθρωπο με την άνεση που κάποτε είχες έχει χαθεί κι εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ζητήσεις συγγνώμη για όλα όσα έχεις κάνει και να υποστείς την οποιαδήποτε συνέπεια, πολλές φορές δρώντας κατά του εαυτού σου υπέρ του δέοντος αυστηρά.

Ίσως κιόλας να το ονειρευτείς έχοντας το βαθιά κρυμμένο στο υποσυνείδητό σου και εκεί να καταλάβεις πως κάτι σε κρατάει πίσω, κάτι σε βασανίζει και δεν είναι άλλο από το αγκαθάκι που άφησες εσύ να γίνει μέσα σου δέντρο. Μάλλον η μαγεία του ανθρώπινου εγκεφάλου και του ανθρώπινου ψυχισμού είναι  τόσο περίπλοκη και συνάμα μυστήρια που παρ’ όλο που όλοι μας μπορούμε να νιώθουμε «καθαροί» με τον εαυτό μας, κάποια στιγμή μέσα από μια συζήτηση ή από μια τυχαία συνάντηση θα νιώσουμε κάτι περίεργο να συμβαίνει εντός μας που αφού δεν αναγνωρίσουμε αρχικά, θα μεταφράσουμε σε αμηχανία. Εκείνη είναι και η στιγμή που ο εαυτός μας χτυπάει το καμπανάκι για να μας θυμίσει πως κάτι αφήσαμε στη μέση κι ίσως αγαπήσαμε πολύ τον εγωισμό μας.

Εν τέλει όμως, ίσως ποτέ δεν είναι αργά να ζητήσεις μια συγγνώμη. Άλλωστε, ίσως κάποιος περιμένει ακόμη να την ακούσει κι έτσι, θα εξιλεωθείτε δυο ψυχές.