Θα σε σηκώσουν αλλά δε θα σε κρατάνε συνέχεια απ' το χέρι

Είναι πολλές οι φορές στη ζωή που νιώθουμε να χάνουμε τον δρόμο μας. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη. Τα βήματά μας δε μοιάζουν σταθερά και νιώθουμε την ανάγκη να κρατηθούμε από κάπου για να μην πέσουμε στη δύσκολη φάση που βρισκόμαστε. Είναι σίγουρα όμορφο και ανακουφιστικό να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου -συγγενή, φίλο, σύντροφο- εκείνες τις μέρες που σε πιάνουν οι στραβές σου και τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα ήθελες, επειδή όμως αυτό δεν είναι εφικτό σε μόνιμη βάση, πρέπει να καταφέρνεις και μόνος να βρίσκεις ισορροπίες.

Όταν ήμασταν μωρά μπουσουλούσαμε και ύστερα από λίγο μάθαμε με την καθοδήγηση των δικών μας να περπατάμε. Στην αρχή δυσκολευτήκαμε πολύ, δεν μπορούσαμε να ορθοποδήσουμε και σκοντάφταμε συνέχεια. Με το πέρασμα του καιρού καταφέραμε να ισορροπήσουμε και να ρίχνουμε βήματα μόνοι μας, ενώ δίπλα μας υπήρχε κάποιος να μας κοιτάζει, να μας προσέχει και να μας βοηθήσει να σηκωθούμε σε περίπτωση που πέσουμε. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και στη ζωή. Έχεις κάποιον να σε βοηθά και να σε συμβουλεύει και μετά από λίγο ξεκινά ο δικός σου προσωπικός αγώνας να παραμείνεις όρθιος και να προχωρήσεις. Αν ξαναπέσεις πάλι κάποιος θα σε βοηθήσει να σηκωθείς, όμως δε γίνεται συνέχεια να σε κρατάει απ’ το χέρι.

Το θέμα δεν είναι μόνο να μάθεις να σηκώνεσαι όταν πέφτεις αλλά και να γίνεσαι καλύτερος μέσα από αυτή τη διαδικασία. Θα μπορούσε η πορεία σου να μοιάζει με αυτή ενός δέντρου, το οποίο έχει γερές ρίζες, σιγά σιγά ανθίζει και όταν έρχεται φθινόπωρο και χειμώνας και τα φύλλα έχουν πλέον μαραθεί, ξέρεις πως η άνοιξη πλησιάζει. Από την άλλη θα μπορούσαμε να είμαστε πουλιά που πετάνε χωρίς συγκεκριμένο προορισμό γιατί είναι ελεύθερα. Όπως και να ‘χει κάπου θα καταφέρουν να φτάσουν, να σταθμεύσουν και αν το τελικό αποτέλεσμα δεν τα ικανοποιεί θα κατευθυνθούν προς καλύτερη φωλιά.

Μπορεί στη ζωή να έχουμε ανθρώπους -πολλούς ή λίγους- που μας αγαπούν και θέλουν να μας βοηθήσουν, αυτό όμως δε σημαίνει πως πάντα θα μπορούν να μας υποδείξουν τον τρόπο με τον οποίο θα πορευτούμε. Εξάλλου τις σημαντικές αποφάσεις θα πρέπει να τις παίρνουμε μόνοι μας, όσες γνώμες κι αν ακούσουμε πριν φτάσουμε στο συμπέρασμά μας. Η ζωή μας δεν παύει να είναι προσωπικός αγώνας, η δική μας επανάσταση για να παραμείνουμε όρθιοι και να καταφέρουμε να εξελιχθούμε. Όλα ξεκινούν όταν καταλάβουμε ποιοι είμαστε και ποιοι θέλουμε να γίνουμε. Οι επιθυμίες και οι ανάγκες σε κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικές και κανένας δε θα μπορέσει να αντιληφθεί την ανάγκη του άλλου στο έπακρο, να μπει στην ίδια θέση και να πάρει την ίδια απόφαση.

Όταν οι δύσκολες μέρες χτυπήσουν για τα καλά την πόρτα μας ή όταν βρεθούμε σε περίεργη φάση της ζωής μας, όταν νιώσουμε πεσμένοι ψυχολογικά, φυσικά και θα υπάρχουν πρόσωπα απ’ το στενό μας περιβάλλον που θα σταθούν δίπλα μας και θα μας βοηθήσουν να νιώσουμε καλύτερα. Θα πρέπει όμως να θυμόμαστε πως μετά από κάθε καταιγίδα έρχεται η ξαστεριά και πως πρέπει και μόνοι μας να βρούμε τη δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας και να πάμε παρακάτω.