«Για πάντα» ν' αγαπάς εσένα

Διαβάζοντας τον τίτλο, ίσως και να σου ήρθε στο μυαλό εκείνη η φορά που είπες «για πάντα». Συνοδευμένο από άλλες λέξεις, μέσα σε μεγάλες υποσχέσεις. «Θα σ’ αγαπώ για πάντα».

Έτσι, άλλωστε, δε μας αφήνουν και τα παραμύθια, με αυτήν τη γλυκανάλατη για πολλούς έννοια για ευτυχισμένα παντοτινά τέλη; Ζήσαμε εμείς καλά και…; Τι πραγματικά συμβαίνει όταν αυτό φθίνει όταν ο ερωτάς πάψει να αποκαλείται «έρωτας» και λέγεται «συνήθεια»; Όταν σε έναν απ’ τους δυο τα «θα είμαι δίπλα σου για πάντα» τελειώσουν; Πώς αυτές οι ιστορίες που κάποτε θύμιζαν το μέλλον μιας ολόκληρης ζωής καταλήγουν να είναι πια αναμνήσεις ενός σκονισμένου ερωτά;

Παγώνεις, λοιπόν, όταν αντιλαμβάνεσαι πως το «για πάντα» σου επιλέγει ένα μέλλον που δε σε περιλαμβάνει πια. Και μαζί με εσένα παγώνουν κι οι στιγμές σας. Σαν ένα φιλμάκι μέσα στο μυαλό σου, εκεί, έτοιμες κάθε μέρα και λεπτό να σου παρουσιάζουν τον ονειρικό έρωτα που γλίστρησε ξαφνικά απ’ τα χεριά σου.

Καμιά παρηγοριά δεν είναι αρκετή, κανένας ώμος δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος σου. Όσο και να πιεις, όσα παγωτά και να καταναλώσεις, δε θα ελαφρύνουν το κενό, γιατί εδώ που τα λέμε μια απώλεια δεν είναι κι αυτό; Ένα πένθος μιας ευτυχισμένης ζωής, που ενώ ονειρεύτηκες δεν έζησες.

Κι όπως απολυτά βίωσες τον έρωτα, έτσι απόλυτα θα τον πενθήσεις. Βροντοφωνάζοντας «ποτέ». «Πότε δε θα σε ξεχάσω!», «Ποτέ δε θα ξαναερωτευτώ». Φωνάζεις τόσο δυνατά που θα μπορούσες να θυμίζεις μάχιμο αντιεξουσιαστή ανεβασμένο πάνω στα κάγκελα υπουργείου να ουρλιάζει συνθήματα κατά των νέων μέτρων.

Και γιατί τέλος πάντων όλοι προχωράνε κι εσύ κοιτάς τα συντρίμμια σε έναν κόσμο που συνεχώς περιστρέφεται; Πολλές ερωτήσεις, θα μου πεις κι έχεις δίκιο, αλλά έτσι είναι, δυστυχώς, μετά από έναν χωρισμό∙ αμφισβητείς μέχρι και τη βαρύτητα. «Και ποια είσαι εσύ, κυρία μου, που με κρατάς με το ζόρι σε αυτόν τον κωλοπλανήτη;»

Είναι λογικό, γιατί όλα όσα ήξερες κι αγαπούσες αληθινά μέχρι τώρα, παύουν να υπάρχουν ή αλλάζουν κι η αλλαγή είναι επίσης δύσκολη. Θέλει κουράγιο, θέλει τόλμη η αλλαγή, άλλα είναι όμορφη και μπορεί να σε εκπλήξει.

Σταμάτα, λοιπόν, να κυνηγάς στιγμές που δεν υπάρχουν πια. Όσο και να περιμένεις, όσο και να ελπίζεις, αυτό το κομμάτι της ζωής σου έκλεισε. Κι επιτέλους, σταμάτα να πηγαίνεις στο στέκι σας, εξερεύνησε την πόλη σου ή αν είσαι απ’ τους τολμηρούς, ταξίδεψε. Άσε πίσω σου όλα τα «μην» που κουβαλούσες και τόλμα.

Περνάμε τόσο χρόνο απ’ τη ζωή μας προσπαθώντας να βρούμε το «για πάντα μας» και ξεχνάμε να ζήσουμε το «μόνος μου». Άλλωστε, όσο και να το αμφισβητείς, υπάρχει πάντα ο επόμενος, μέχρι τότε μάθε να αγαπάς εσένα. Για πάντα!