Nα παίρνεις παιχνίδια ως δώρα στα παιδιά όχι ρούχα

Κοντά στο σπίτι μου είναι μια παιδική χαρά. Kάθε μέρα που πηγαίνω στη δουλειά περνάω απέξω. Έχω το συνήθειο να βγάζω τ’ ακουστικά μου μόνο για ν’ ακούσω αυτές τις παιδικές φωνές γεμάτες ελπίδα και όνειρα.

Πόσο όμορφο, άραγε, είναι να είσαι παιδί; Σαν να ξέχασα. Τα βλέπω ανέμελα να τριγυρνάνε ανάμεσα σε κούνιες και τσουλήθρες κι αναρωτιέμαι πόσο απλή να ήταν και για μας η ευτυχία τότε.

Τα μόνα αντικείμενα που μας έφερναν χαρά ήταν εκείνα τα συσκευασμένα με χρωματιστό περιτύλιγμα δώρα. Δώρα που περιείχαν τα όπλα μας για να χτίσουμε εκείνον το φανταστικό κόσμο, που μόνο εμείς καταλαβαίναμε.

Δράκους, τρακτέρ, κούκλες και σετ μαγειρικής. Παιχνίδια, αλλά για μας ήταν κάτι πολύ περισσότερο απ’ την έννοια αυτής της λέξης. Για μας ήταν όνειρα. Ήταν ευτυχία.
Μα αυτήν την παιδική αθωότητα μεγαλώνοντας αρκετοί την ξεχάσαν.

Κι έτσι αντί για κάστρα και δράκους που θα έβγαζαν φωτιές στο δικό μας φανταστικό κόσμο μας έφερναν καλοραμμένα ρούχα και παπουτσάκια. Ταύτισαν το δώρο με τη χρησιμότητα.

Στα μάτια ενός ενήλικα το ρούχο είναι πιο πρακτικό από ένα παιχνίδι, που θα καταστραφεί σύντομα απ’ την υπερβολική χρήση. Κι ύστερα εμείς σαν παιδάκια σε εκείνα τα πάρτι που τόσο λαχταρούσαμε να ξεκουμπιστούν όλοι για να μείνουνε μόνοι με τα δώρα μας, τι αντικρίζαμε; Καλοσχηματισμένες σακούλες με κάτι περίεργα γράμματα απέξω. Πού είναι το χρωματιστό περιτύλιγμα που τόσο πολύ περιμέναμε;

Ποιος δεν άκουσε το σπαρακτικό μας κλάμα που στη θέση εκείνου του παιχνιδιού που βάλαμε στο μάτι, βρίσκαμε το συνολάκι που μας έφερε η θεία Σούλα κι η μάνα μας επέμενε να το βάλουμε για να μην την κακοκαρδίσουμε; Κι ας ήμασταν μια κινητή μπομπονιέρα με κόκκινα μάτια απ’ το κλάμα. Αυτή και μόνο η τραυματική μας εμπειρία μας όρκισε ως ενήλικες να παίρνουμε σ’ όλα τα παιδικά πάρτι παιχνίδια ως δώρα για τα παιδιά. Γιατί αν τα παιδιά δεν τα επεξεργαστούν τώρα και τα κάνουν χίλια δυο κομμάτια πότε θα το κάνουν;

Όλα τα παιδιά πρέπει να ζουν αυτό το μοναδικό συναίσθημα. Να σκίζουν εκείνο το περιτύλιγμα και μέσα να κρύβεται ένας καινούριος κόσμος που θα επεξεργαστούν και θ’ αγαπήσουν. Δεν είναι εποχή για πρακτικότητα η παιδική ηλικία. Είναι μαγική, περιπετειώδης, γεμάτη φαντασία κι έτσι θα έπρεπε να είναι για κάθε παιδί εκεί έξω. Ένα παιχνίδι είναι το καλύτερο δώρο για ένα παιδί. Μπορεί να καλλιεργήσει μέσα του απίστευτα συναισθήματα ευτυχίας και δημιουργικότητας.

Άλλωστε, ποιος είναι πραγματικά ο σκοπός ενός δώρου; Να ικανοποιήσεις τον παραλήπτη ή τους γύρω του; Ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, γνωστός Σκωτσέζος συγγραφέας, είχε πει:
«Έχω τη συνήθεια να προσέχω, όχι τόσο πολύ την αξία του δώρου, όσο το πνεύμα με το οποίο προσφέρεται».

Όταν λοιπόν κάνουμε ένα δώρο σ’ ένα παιδί, ας φέρνουμε πάλι στην καρδιά μας εκείνο το παιδικό πνεύμα που ξεχάσαμε. Κανένα ρούχο δε θα στολίσει καλύτερα μια παιδική ψυχή, όσο ένα παιχνίδι.