Όρεξη για δουλειά να ψάχνετε, όχι προϋπηρεσία

Θυμάμαι καλά την πρώτη φορά που βγήκα σε αυτό που ονομάζουμε «αγορά εργασίας». Παιδάκι ακόμα, τα 18 δεν τα είχα πατημένα, ψαρωμένο απ’ τη ζωή που ανοιγόταν μπροστά μου κοιτούσα με απορία τις αγγελίες, που μία προς μία ζητούσαν με κεφαλαία γράμματα προϋπηρεσία!

Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως προϋπηρεσία χρειάζονται όλα πια γύρω μας, λες κι αυτό αποτελεί κριτήριο για τη δημιουργικότητα και την αποτελεσματικότητα ενός ανθρώπου. Οι νέοι σήμερα μπαίνουν σε σχολές για να κυνηγήσουν ένα όνειρο. Ένα στόχο που σίγουρα δεν είχε ταμπέλα «προϋπηρεσία». Που μαζί με αυτό το όνειρο δεν ήρθε κοτσαρισμένη η αλήθεια που κυκλοφορεί εκεί έξω. Και δυστυχώς στις μέρες μας όλο και πιο σπάνια θα ανοίξει η πόρτα και θα δεχτεί ένα νέο παιδί για να το μάθει και να του δώσει την πρακτική γνώση που χρειάζεται οποιοδήποτε επαγγελματικός τομέας.

Σύμφωνα με έρευνες, στην Ελλάδα υπάρχουν αυτήν τη στιγμή πάνω από 700 χιλιάδες νέοι που δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Το πιο σοκαριστικό αυτής της έρευνας δεν είναι μόνο ο αριθμός των νέων ανέργων, αλλά το γεγονός ότι η πλειονότητα αυτών διαθέτει κάποιον μεταπτυχιακό ή διδακτορικό τίτλο. Σε έναν πλανήτη που συνεχώς εξελίσσεται είναι χαζό να ζητάμε προϋπηρεσία κι όχι διάθεση για δουλειά κι εναλλακτικότητα.

Κουραστήκαμε να βλέπουμε στους περισσότερους εργασιακούς χώρους άτομα άτονα, χωρίς θέληση και μεράκι γι’ αυτό που κάνουν. Γιατί το σύστημα της εποχής τους απλά δε ζητούσε πολλά. Γιατί εκείνο το σύστημα δε ζητούσε κατάρτιση και συνεχή εκπαίδευση. Οι άνθρωποι παλαιότερα βολεύονταν στη σιγουριά μιας εξασφαλισμένης θέσης, που δεν έκρυβε καμιά αβεβαιότητα για το μέλλον.

Οι νέοι σήμερα έχουν φρέσκες ιδέες και γνώσεις. Μαθαίνουν καινούργιες μεθόδους που θα μπορούσαν να δώσουν καινούργια πνοή κι αέρα σε επιχειρήσεις και με έναν εναλλακτικό τρόπο, που θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα από ξεπερασμένες μεθόδους που έμειναν σε ισχύ μπροστά στο φόβο της αλλαγής.

Ο εργασιακός τομέας χρειάζεται νέα πνοή. Νέους ανθρώπους που έχουν τη σπίθα στα μάτια. Που βγαίνουν με τόσο κόπο απ’ την πανεπιστημιακή αρένα με το χαρτί στο χέρι και θέλουν να αρπάξουν τόσο πολύ την ευκαιρία που θα γίνει γι’ αυτούς το βάθρο για τις ιδέες τους. Όμως, δυστυχώς, λείπει η στήριξη. Λείπει η ανοχή στην απειρία. Λείπει η επαγγελματική αγκαλιά για τα παιδιά που ψάχνουν εναγωνίως αυτήν την ευκαιρία.

Αυτό δυστυχώς επιφέρει απογοήτευση καθώς κι ένα κύμα μετανάστευσης σε ξένες χώρες, όπου υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για κατάρτιση κι επαγγελματική αποκατάσταση νέων ανθρώπων. Σκληρή η πραγματικότητα του τόπου όσο δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα για τόσους νέους ανθρώπους.

Σπουδαία μυαλά κι ιδέες σήμερα χάνονται από αυτό τον τόπο, αφού δεν τους αφήνουν άλλη επιλογή. Γιατί δεν υπάρχει εμπιστοσύνη σε ένα λευκό από προϋπηρεσία βιογραφικό. Φακέλωμα σε ένα όνειρο. Ουρές με νέα παιδιά και φρέσκα μυαλά σε χώρους αναμονής, σε απρόσωπα γραφεία για να ακούσουν ένα τυπικό «Θα επικοινωνήσουμε μαζί σας, ευχαριστούμε». Κι αυτή η επικοινωνία περιορίζεται σε αυτοματοποιημένα απρόσωπα email, αν υπάρχει η καλοσύνη βεβαία.

Κάπως έτσι, η σπίθα στα μάτια των νέων μας τρεμοπαίζει. Κάπως έτσι μαθαίνουν το συμβιβασμό και σιγάζουν μέσα τους εκείνο το όνειρο για ένα καλύτερο μέλλον. Αν δεν εμπιστευτούν οι μεγαλύτεροι τα νέα αυτά πανέμορφα μυαλά, κανείς δε θα το κάνει. Μη ζητάτε προϋπηρεσία.

Δώστε την ευκαιρία!