Το αφήσαμε για αύριο

Στη ζωή αναπτύσσεις επιθυμίες και βάσει αυτών ορίζεις τα «θέλω» σου. Ξυπνάς και κοιμάσαι με αυτές, είναι ένα κίνητρο σου για να κυνηγήσεις τη μέρα και τη ζωή σου. Παλεύεις για αυτές, αγωνιάς, ρισκάρεις κι όταν δεν κερδίζεις, χάνεις. Μετά από κάθε ήττα φτάνει η απογοήτευση κι η τελευταία φέρνει μαζί της την αναβλητικότητα.

Κάπως έτσι, τελευταία, εγκλωβίστηκες σε όνειρα, τάχα μου, άπιαστα κι ακατόρθωτα. Και τα άφησες όλα για αύριο. Και τι είναι η ζωή, τέλος πάντων, για να την ορίσεις εσύ με ένα απελπισμένο «Από δευτέρα θα τη φτιάξω»; Μόνη της στα φέρνει, μόνη της στα παίρνει, δε θα σε ρωτήσει κιόλας αν αυτή τη Δεύτερα είσαι διαθέσιμος  για έναν γύρο με την πραγματικότητα.

Περιμένοντας πάντα την κατάλληλη στιγμή για να διασκεδάσεις, να ερωτευτείς, να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο και να ζήσεις. Όλα τα ζεις, λοιπόν, σύμφωνα με αυτήν την κατάλληλη στιγμή, που θα σε κάνει να αλλάξεις πορεία και να πάρεις αυτόν τον δρόμο που τόσο ονειρεύεσαι. Περιμένεις, όμως, ένα αύριο να σου φέρει όσα δε σου έφερε το σήμερα και πώς γίνεται να ζεις μια ζωή περιμένοντας κι όχι πράττοντας; Μια ζωή ταγμένη στο «αύριο» και ποτέ στο «τώρα»;

Η ζωή δεν είναι ταινία, δεν μπορείς να τη βάλεις σε fast forward και να την πηδήξεις μέχρι να φτάσεις στο κεφάλαιο που όλα είναι ρόδινα ούτε βέβαια σου υπόσχεται happy ending. Κι επιτέλους, σταμάτα να πιστεύεις ότι η ευτυχία θα έρθει ουρανοκατέβατη. Ξέρω ότι είναι πολύ δελεαστικό το κρεβάτι σου, σε συνδυασμό με έναν μεταμεσονύχτιο μαραθώνιο επεισοδίων του Game of Thrones, αλλά η ζωή κρύβεται εκεί έξω.

Τη ζωή σου τη φτιάχνεις και την γκρεμίζεις εσύ κι οι επιλογές σου κι όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν οι ταινίες για πεπρωμένα και «γραμμένα» του καθενός, πάντα η πραγματικότητα θα μας αποδεικνύει το αντίθετο. Αυτή, σε αντίθεση με τις ταινίες, είναι σκληρή, αλλά δεν παύει να είναι εξολοκλήρου αληθινή κι αυθεντική, δεν έχει σενάριο κι ούτε καλοπροβαρισμένα τέλη.

Χαμένοι μέσα σε όλα αυτά αναρωτιόμαστε πόσο έτοιμοι είμαστε να πάρουμε το ρίσκο, να διεκδικήσουμε όσα θέλουμε και πόσο προετοιμασμένοι να βγάλουμε τον εαυτό μας στον κόσμο, έτοιμο να κριθεί, να αγαπηθεί και να απορριφθεί ταυτόχρονα. Γιατί η κοινωνία δε χαρίζει ούτε χαρίζεται. Αν δεν της κάνεις, θα προσπαθήσει να σε αλλάξει, αν είσαι πολύ ονειροπόλος για τα γούστα της ή κουβαλάς υπερβολικές δόσεις ελπίδας. Ο Αλφρέ Ντε Μυσσέ, γνωστός Γάλλος συγγραφέας, είχε πει: «Πόσο υπέροχο είναι και –επίσης– πόσο οδυνηρό να είσαι η εξαίρεση».

Μεγαλώνουμε σε μια φούσκα και ξαφνικά μας πετάνε στα αγκάθια. Κάνεις δε μας προετοίμασε για τη σκληρότητα του αύριο και κανείς δε μίλησε γι’ αυτό το μπαμ που θα κάνει η φούσκα όταν σκάσει. Ίσως και να μην έπρεπε να το κάνει κανείς. Ίσως, τελικά, το νόημα στη ζωή να το βρίσκεις μέσα σε αυτόν τον αγώνα με την πραγματικότητα, που όσο δύσκολος κι επώδυνος κι αν είναι, κάπου στην άκρη του βρίσκεις τη δύναμη να ξεκινήσεις τη ζωή σήμερα!