Ζητείται ακροατής για τα προβλήματά μας

Έχεις νιώσει πότε πως ένα θέμα το έχεις τραβήξει απ’ τα μαλλιά; Ή πως μιλάς πιο συχνά γι’ αυτό από ό,τι μιλάει ο Trump για την ανέγερση τείχους με το Μεξικό; Έχεις δει τους φίλους σου να βαριαναστενάζουν στο απειλητικό βλέμμα σου που προδίδει την επανάληψη μιας συζήτησης που ανακυκλώνεται εδώ και μήνες χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα; Μήπως κουράστηκες να νιώθεις κουραστικός; Μη φοβάσαι. Υπάρχει λύση.

Βάλλε αγγελίες, βγες στους δρόμους φωνάζοντας τους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού “I need a friend”. Στην ανάγκη, ρε αδερφέ, φτιάξε tinder και γράψε με κεφαλαία γράμματα «Ζητείται φίλος να ακούσει τον πόνο μου». Μιας κι αναφέρθηκε μια τέτοια εφαρμογή θα έσκιζε στο διαδίκτυο -note to self.

Δε θέλω ηττοπάθειες και σκέψεις του τύπου «Θα με περάσουν για τρελό». Όλα κι όλα, στην εποχή όπου τα «Σπίτια του έρωτα» έχουν γίνει καθημερινότητα χιλιάδων τηλεθεατών, εσύ κι οι αγγελίες σου θα ταιριάξετε γάντι με τη σύγχρονη πραγματικότητα.

«Καλά λες», θα μου πεις, καθώς χαζεύεις στο κινητό το trailer απ’ το αγαπημένο σου reality. Νιώθεις πως σε ειρωνεύομαι και δεν πέφτεις έξω. «Ζητείται έρωτας». «Ζητείται φίλος». Κι από πού κι ως πού έχεις τέτοιες απαιτήσεις; Ή μήπως νομίζεις ότι έχεις καμιά καφετερία και βάζεις ταμπέλα «Ζητείται προσωπικό 18-27 χρονών»;

Μάθαμε να ζούμε σε μια εποχή που όλα είναι αναλώσιμα. Κι η ευκολία να ζητάμε, να αλλάζουμε και να πετάμε αντικείμενα μεταφέρθηκε σταδιακά και στον τρόπο που διαχειριζόμαστε τις ανθρώπινες σχέσεις.

Νομίζουμε πως όλοι μπορούν να αντικατασταθούν κι ακόμα και να μην το παραδεχόμαστε πάντα, συχνά καθησυχάζουμε τον εαυτό μας πετώντας ένα «Ουδείς αναντικατάστατος».

Ζητάμε καινούργιους φίλους για να ακούσουνε με μεγαλύτερη –προσποιητή– προθυμία τον πόνο μας κι ύστερα να μας χαϊδέψουν τα αφτιά κρύβοντάς μας την αλήθεια. Μετά ζητάμε κάτι καινούργιο στην ερωτική μας ζωή έτσι για να μας ταρακουνήσει, γιατί η πολλή αγάπη σαν να κούρασε, μα εν τέλει καταλήγει αδιάφορο, άνοστο, ψεύτικο. Μετά ρωτάμε τους εαυτούς μας «Πώς γίναμε έτσι;».

«Ζητείται φίλος» σαν τα γνωστά ποστάκια που ξεπετάγονται όταν πλησιάζει ο Άγιος Βαλεντίνος. «Ζητείται συντροφιά για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου με σκοπό το upload story σε κάθε πιθανό μέσο κοινωνικής δικτύωσης ώστε να ξέρουν όλοι πόσο ερωτευμένοι είμαστε. Κερνάω τα πιτόγυρα».

Σε ένα απ’ τα βιβλία του Harry Potter είχα διαβάσει κάτι που θα το κουβαλάω για πάντα: «Χρειάζεται πολύ θάρρος για να αντιμετωπίσεις τους εχθρούς σου, αλλά πολύ περισσότερο για να αντιμετωπίσεις τους φίλους σου».

Θάρρος, λοιπόν. Θέλει θάρρος να ρωτήσεις γιατί κούρασες ή αν κούρασες. Θέλει θάρρος να καταλάβεις ότι οι φίλοι θα είναι πάντα εκεί για να σε ακούνε και να συμμερίζονται τον πόνο σου, αλλά δεν μπορούν να σε βλέπουν να μένεις κολλημένος σε ιστορίες που είναι προ πολλού τελειωμένες. Θέλει θάρρος να κοιτάξεις το εαυτό σου στον καθρέφτη και να σταματήσεις να επιδιώκεις κάποιος να καταλάβει το μεγαλείο του πόνου σου. Όσες φορές και να σε καθησυχάσουν, κάνεις δε θα το κάνει καλύτερα πέρα από εσένα.

Όλοι σε κατάλαβαν, σε στήριξαν, ήρθε η ώρα να το αφήσεις να φύγει. Κι αν εν τέλει θες κάτι να ζητήσεις επειγόντως από τούτο εδώ τον κόσμο, ζητά λίγη ανθρωπιά από πού περισσεύει.