Ήταν πριν λίγο καιρό.
Ή πολύ.
Ήταν όταν είπα πως είναι ωραία εδώ.
Ξέροντας ελάχιστα, η διαίσθησή μου δεν έπεσε έξω.
Αποφάσισα να ορθώσω ανάστημα και να παλέψω για το άπιαστο.
Το μοναδικό.
Το τρελό.
Το δικό μας.
Ποια ζωή θα ζήσεις, νομίζεις;
Εκείνη που έτρεχες για υποχρεώσεις;
Ελπίζω να με πιάνεις.
Μη διστάσεις.
Έχει δρόμο ακόμα.
Τι εννοείς δρόμο;
Μα, ξέρεις, αυτόν, των 500 χιλιομέτρων που μετρώ αντίστροφα κάθε φορά για να σε συναντήσω.
Τον ίδιο δρόμο που κάθε φορά που σε αποχαιρετώ κλείνω τα μάτια για να μη βλέπω τα χιλιόμετρα που με απομακρύνουν.
Θα είναι η συνήθειά μας, η κουραστική συνήθεια που θα μας ενώνει και θα μας χωρίζει.
Θα είναι μια προσωρινή πρόκληση.
Εξάλλου, τι θα κάναμε χωρίς προκλήσεις μάτια μου;
Δεν είναι μόνο οι προκλήσεις όμως, είναι και το ταξίδι μάτια μου.
Κι αν δεν είναι τίποτα από αυτά, τότε είναι σίγουρα ο έρωτας!
Συντάκτης: Δώρα Νασιοπούλου
