Σ’ ένα αύριο
σκιά του χτες είναι το σήμερα.
Στιγμή χωρίς αρχή
είναι του ήλιου οι ανατολές
Αναπνοές χαρίζουν
για ν’ αγαπάω τη δική σου τη μορφή.
Μη με ρωτάς τι μου συμβαίνει.
Άλλο ο νους κι η καρδιά πάντα άλλο.
Τον εαυτό μου από καιρό έχω ξεπεράσει
κι εγώ, όλος κι αιώνια δικός σου.
Από παιδί, πάντα κυνηγούσα το άπιαστο όνειρο. Με γέμιζε ελπίδα και μου έδινε επιπλέον κίνητρο, να προσπαθώ για το καλύτερο. Κι αν δεν έγινα ποτέ αστροναύτης, ακόμα κι από Γης, αγγίζω τ’ αστέρια. Λίγες λέξεις αρκούν, για να ζωντανέψουν οι σιωπές ανάμεσα σε δυο κενές γραμμές, να δώσουν πνοή στο συναίσθημα. Κάπου εκεί, ξεκινά το ταξίδι, σε κόσμους γνώριμους και αχαρτογράφητους. Συντροφιά πάντα καλή μουσική και λίγο από το νέκταρ των θνητών.
