Ανάμεσα σε αποσιωπητικά κι αμηχανίες

Συναισθηματικά κυνική, λάτρης του σουρεαλισμού που λέγεται ζωή, σαρκαστική τόσο που θα με γοητεύσεις αν καταλάβεις τι εννοώ τελικά και γιατί γελάω -μόνη μου. Αν πέσω προκειμένου να ξανασηκωθώ ξαναγεννιέμαι, μισές δουλειές δεν έχει. Ηθοποιός παραδόξως παραμένω. Γραφιάς ευτυχώς απλώς είμαι. Κάποτε δήλωνα παιδί του έρωτα τώρα δηλώνω ερωμένη του. Ωριμάζω χωρίς να μεγαλώνω κι όσα παραδέχομαι με απελευθερώνουν. Δεν ξέρω αν οι δύο μου εαυτοί θα καταφέρουν ποτέ να τακιμιάσουν απόλυτα αλλά τουλάχιστον πλέον δε με αποσυντονίζουν. Κάτι είναι κι αυτό. Ε;