Σ’ έπιασαν κιόλας τα πρώτα αναφιλητά.
Το πρόσωπό σου κρύβεις, πίσω από των παραθύρων τις μορφές.
Έτσι σκονισμένα που τ’ άφησε ο χρόνος,
χάνεται ολάκερη η μορφή σου στο γκρίζο τους γυαλί.
Δεν απέμεινε τίποτα πια απ’ το παλιό παλτό σου.
ακίνητο μένει για χρόνια, σκιά απολιθωμένη.
Φθαρμένο το φόρεσες την τελευταία εκείνη νύχτα
τότε που υπνωτισμένος χόρεψες στη μέση του δρόμου.
Όλα τα φώτα άναψαν ξανά στην πόλη,
αλλά μονάχα η μορφή σου βλέπει το φως για πρώτη φορά.
Από έναν ουρανό που δεν ξέρει να λέει πολλά,
ακούγεται χασμουρητό, στους ήχους των αηδονιών ανάμεσα.
Οι θόρυβοι στα πεζοδρόμια υπάρξεις μαρτυρούν
κι οι σκιές πάνε ν’ αναπαυτούν σ’ αθόρυβα σοκάκια.
Κι εσύ κοιτάς με βλέμμα απόμακρο, σαν των περαστικών,
αφήνοντας μονάχα το χνώτο σου -απόδειξη ζωής- να τ’ αγκαλιάσει ο παγερός αέρας.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ
Συντάκτης: Φοίβη
