Κλείνει ο χρόνος, σαν αέρας που φυσά και παίρνει το παρελθόν,
μα οι ρίζες μου, βαθιά, κρατούν καθώς μεγαλώνουν τα κλαδιά μου.
Στο τέλος του χρόνου, ψιθύρισε ένα αντίο,
ένα ευχαριστώ για όσα υπήρξαν,
κι ένα καλωσόρισες για όσα θα ‘ρθουν.
Σαν τον Σενέκα, στέκομαι στο παρόν,
μουρμουρίζοντας το ιερό «τώρα, τώρα, τώρα».
Η χαρά και το πένθος μπλέκονται,
όπως όταν ένας κύκλος κλείνει,
και γεννιέται ο επόμενος.
Συντάκτης: Αγγελική Θεοχαρίδη
