Δε συνηθίζεται
το φως που λιγοστεύει το δειλινό
ούτε και η μεγάλη ρεκλάμα του μηδέν.
Βάζεις απλά το χέρι μπροστά στα μάτια
για να κρύψεις την αντηλιά όσων δε θα αλλάξεις.
Δε συνηθίζεται
το εμμονικό αλυχτό της αγάπης
δε συνηθίζεται.
Αντιλαλεί συνήθως στα σκοτεινά σοκάκια της απουσίας.
Ούτε και το παγάκι του έρωτα συνηθίζεται
που λιώνει
πριν προλάβει να δροσίσει την αέναη ερημιά μας.
Παίρνεις απλά μια ανάσα
και λαχανιασμένος κυνηγάς τις ρόδες των περαστικών στιγμών
που προσπερνούν για της λήθης τις λεωφόρους.
Δε συνηθίζεται
και το γδάρσιμο του χρόνου
ούτε και οι φωτογραφίες
που δείχνουν να απεικονίζουν κάποιον άλλον
που δεν είσαι πια εσύ
κι απλά κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι στο χάδι
της αμετάκλητης αλλαγής.
Επιτέλους πότε θα συνηθίσουμε τη μονοτονία της συνήθειας
ή της αλλαγής τον πόνο;
Δε συνηθίζεται
που δε σκέφτηκε κανείς
μια ενδιάμεση επιλογή ανάμεσα στα δύο παραπάνω βάσανα.
Κι έτσι περιμένουμε στη στάση
το λεωφορείο της πολυπόθητης λύσης.
Κι όμως!
Δε συνηθίζεται η ζωή.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ.
Συντάκτης: Δημήτρης Τσιρπανλής
