Μια μελωδία έρχεται κι αντηχεί στ’ αυτιά μου.
Πόσο μου ταιριάζει.
Κοιτάω την καύτρα του τσιγάρου-
περίεργο, με κάνει και χαμογελάω.
Κι έπειτα, γελάω μαζί της
μιας κι είναι η μόνη που καίγεται για μένα.
Ο ήχος των κυμάτων δυνατός έπειτα απαλύνεται και ξαναδυναμώνει.
Αντιθέσεις αισθήσεων.
Κι εκείνη με καλεί. Με καλεί μέσα της.
Το κορμί μου τεντώνεται, ανταποκρίνεται σε κάθε κάλεσμά της.
Βγάζω τα ρούχα και την ακολουθώ.
Σαν μια άλλοτε σειρήνα που καλεί τον Οδυσσέα της.
Όχι, δεν έχω βουλοκέρι στ’ αυτιά,
μου αρέσει το τραγούδι της.
Παγωμένη αγκαλιάζει το κορμί μου.
Το ανατριχιάζει.
Έλα μου φωνάζει, έλα κι εγώ θα σε κρύψω. Δε θα σε βρει κανείς.
Το σκοτάδι της το άγνωστο, μοιάζει τόσο οικείο.
Σε λατρεύω, της ψιθυρίζω.
Και γινόμαστ’ επιτέλους ένα.
Συντάκτης: Αλεξία Ψαρρά
