Εγώ, εσύ κι η καρέκλα.
Να την κολλάω στον υγρό σαπισμένο τοίχο της κάμαράς μου.
Φθορά.
Σε αυτόν κι εμένα.
όσο εσύ στέκεσαι βλοσυρός απέναντί μας
σαν άκαρδος ανακριτής.
Να διαπραγματευτώ, σκέφτομαι.
Να βασανίσω την καρδιά μου στο βλέμμα σου.
Μη φεύγεις!
Θα πάψω να είμαι άπιστος.
Μη φεύγεις!
Θα πάψω να είμαι ποιητής.
Μη φεύγεις!
Δε ζει αυτό το σώμα γι’ άλλον.
Ανήσυχο πνεύμα από παιδί, η ζωγραφική με κέρδισε πριν μάθω ακόμη να γράφω. Μεγαλωμένη σε οικογένεια ορθολογιστών, απέναντι στα κατεστημένα της τότε εποχής, δούλεψα σκληρά ώστε να μη χάσω την καλλιτεχνική μου τρέλα. Νιώθοντας ότι η ζωγραφική δε με βοηθάει να μιλήσω όσο θα ήθελα -και μιλάω πολύ- άρχισα να γράφω. Αυτά που εκφράζω, αυτά που δηλώνω με βοηθούν να κρατάω την καρδιά μου αγνή κι ανέμελη απέναντι στην πραγματικότητα αυτού του κόσμου. Με βοηθούν ν’ ανακαλύπτω νέους κόσμους και να τους κρατάω μέσα μου ζωντανούς και προστατευμένους.
