Δυο μέρες χάνομαι μέσα στο βλέμμα σου,
σαν θάλασσα που βρίσκει απάνεμο λιμάνι.
Μυστικά βουτάω στα βάθη σου βαθιά,
εκεί που η σιωπή αρχίζει να μιλά.
Τα μάτια σου, γαλάζιοι καθρέφτες μιας αυγής,
πυξίδα γίνονται στον κόσμο μου τον άδειο.
Εκεί, κάθε στιγμή σκαλίζει απαλά,
τις αλήθειες που φοβάμαι ν’ αναπνεύσω.
Ποιος θα το έλεγε, πως δυο αστραπές,
σε μια μόνο ματιά μπορούν να με αλλάξουν.
Να μ’ οδηγήσουν σε δρόμους σιωπηλούς,
όπου τα όνειρα παίρνουν σάρκα και φως.
Δυο μέρες χάνομαι, και ίσως κι άλλες τόσες,
σε μια ματιά σου που τον χρόνο σβήνει.
Κι αν κάποτε σε χάνω μέσα στ’ όνειρο,
στο βλέμμα σου γυρίζω πάντα πίσω.
Συντάκτης: Στάθης Αναστασίου
