Τρώει την άκρη της γλώσσας μου ένα “άργησα”.
Γιατί ποτέ το τώρα δεν ακούστηκε καλύτερα απ’ το αύριο.
Το τώρα είναι ανήσυχο, απαιτεί, διατάζει να το κυνηγήσεις.
Το αύριο δε φωνάζει.
Στέκεται, περιμένει.
Κι αν τύχει και πάω πίσω, δένει ένας κόμπος το λαιμό μου.
Ανοίγουν τότε τα δάχτυλα σε παράταξη,
περνούν δειλά από εκείνα τα σημεία
που πια δεν είναι παρά δέρμα.
Θα έρθει μετά να σταθεί δίπλα μου ένα “φοβάμαι”.
Για δυο γραμμές που στ’ όνομά τους κοκκίνισε ο κόσμος
Για πλάνα που σκοτώθηκαν για έναν αριθμό σε θυρίδα
Για τους ανθρώπους που δεν αγαπήθηκαν.
Για τα σύρματα πάνω στα κάγκελα.
Για όλα όσα χωρίζουν δυο λαιμούς από το να ακουμπήσουν.
Για δυο ξυπόλυτα πόδια.
Για δυο άδειες παλάμες.
Για ένα παιδικό σώμα ξεβρασμένο στην ακτή.
Για μια βαλίτσα χωρίς προορισμό.
Γίνομαι τότε μικρή κουρνιάζοντας στη λεκάνη σου.
Εμείς, μου λες.
Εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο.
Δυο τρελοί, αφελείς.
Εμείς, σου λέω.
Να το μυστικό του χρόνου.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
