Σε φόβιζε η συννεφιά
Αυτή η σκιά από πάνω σου σε κούραζε
Είχες γεμάτο μπλε μπροστά σου κι εσύ κοιτούσες το σύννεφο
Μήπως βραχείς
Μήπως πνιγείς κατά λάθος
Σου έλεγα πως είχες κάτι από θάλασσα
Ρέεις συνεχώς
Δίνεις ζωή σε κάθε ον με ψυχή
Πάντα σε λάτρευαν και σε χάζευαν με τις ώρες
Απορούσαν με την ομορφιά σου
Γαλήνια και σκοτεινή
Πολυτάραχη κι ασάλευτη
Έκανες πολλούς να σκέφτονται τη ζωή
Κι άλλους απλώς να χαίρονται που υπάρχεις
Κάθε φορά που κοιτώ τη θάλασσα
Εσένα σκέφτομαι
Ορμητική και συνάμα ήρεμη
Σαν κι εσένα
Που αντανακλούσες μέσα σου όλα τα χρώματα της ζωής.
Σαν κι εκείνη
Λαμπερή, ταραχώδης, πολύτιμη.
Συντάκτης: Φωτεινή Γιαμά
