Κοίτα που τώρα εμείς κουρνιάσαμε σε ξένα σώματα
κι ο ουρανός έβαλε ένα «αν» μπροστά απ’ το «μ’ αγαπούσες».
Αν με γύρευες
Αν με ποθούσες
Αν δειλά έσερνα τις κουρτίνες για να ρθει το φως του πρωινού, να ακουμπήσει στο πρόσωπό σου
Θα έμενες κοντά μου;
Θα γιόρταζες αυτό το πρωινό;
Στο λέω, πως αν πλησιάσουν οι καιροί
Κι έχεις πολλά «αν» στη γλώσσα σου
Θα ‘ναι γιατί οι ουρανοί μελαγχόλησαν
που τους στερήσαμε την απεραντοσύνη.
Θα ‘ναι γιατί τους γυρέψαμε σε άλλα σώματά
Κι έτσι αφαιρέσαμε τον ήλιο απ’ τις ψυχές μας.
Χωρις «αν», άσε με να…
Να σε κοιτώ
Να σε φιλώ
Να σε ηρεμώ
Να, δες, ο έρωτάς μας,
μπορεί.
Συντάκτης: Μαρία Μίχου
