Δεν ήθελα απόψε να φανώ στον κόσμο.
Ούτε στον εαυτό μου.
Δεν ήθελα καν να καταπιαστώ με το μολύβι.
Μα ήθελε εκείνο μόνο του να πιαστεί.
Μόνο γιατί υπήρξαν τόσα βράδια που θέλησα να σου γράψω.
Ένα μήνυμα με αποστολέα ερωτευμένο και παραλήπτη οριακά χαμένο.
Στο μεταίχμιο της πιο μεγάλης σύγκρουσης.
Μόνο γιατί το να ζω στη σιωπή μικραίνει την ψυχή μου.
Μια ψυχή χρωματιστή απέναντι στις μελωδίες της δικής σου.
Στην ένωση των δύο μεγαλύτερων τεχνών.
Μόνο γιατί όταν ξυπνήσω παγωμένη το πρωί θα πρέπει να σηκωθώ αργά, για να μη σπάσω τα κομμάτια.
Ένα ξύπνημα που θα πονάει απέναντι στα δικά μας νωχελικά.
Στα δικά μας αργά, αισθησιακά ξυπνήματα.
Δεν ήθελα απόψε καν να γράψω.
Μόνο να ξυπνήσω το πρωί στα λατρεμένα χέρια σου.
Συντάκτης: Γεωργία Σαρρίδου
