Σου δίνω λίγο φως και σου το παίρνω,
σου δίνω σκοτάδι μα στο αφήνω.
Ίσως να σε περιπαίζω,
ίσως και να σε θέλω.
Στο τέλος η κλωστή δε μου φτάνει,
την αγάπη μας τη φτιάχνει.
Είναι μικρός ο μίτος που μας ‘δώσαν,
είναι λίγος, μας περικυκλώσαν,
ο Μινώταυρος κι ο βασιλιάς, αυτοί μας βαλσαμώσαν.
Η Αριάδνη δεν μπορεί να βοηθήσει,
την εξουσία των κακών να νικήσει.
Σ’ αφήνω έτσι πίσω μου δειλά,
αγκαλιά να πάρω τη μοναξιά.
Καθώς το φως τη νύχτα την αγιάζει
θέλω να ξέρω πού η αγάπη μου συχνάζει.
Ονειροπαρμένη, αποχαυνωμένη.
Πλατωνικός αυτός ο έρωτας, μου έκανε μόνο κακό.
Χωρίς στοργή, χαμένη σε μια άλλη εποχή,
Και φοβάμαι αλήθεια πως στη μάχη,
ίσως χάσω και τον ίδιο μου τον εαυτό.
Συντάκτης: Άννα Κ.
