Σαν χάδι που γλιστράει στο φως,
σαν ψίθυρος που σβήνει βιαστικά,
ένας έρωτας δίχως βάθος,
δίχως ρίζες, δίχως καρδιά.
Χείλη που ακουμπάνε ξένα,
μάτια που δεν ψάχνουν φως,
σώματα που γίνονται ένα,
μα οι ψυχές μένουν στο κενό.
Σαν κύμα που χαϊδεύει άμμο,
φεύγει πριν το νιώσεις καν,
ένας έρωτας επιδερμικός,
ένα πάθος… περαστικό.
Γεννημένη δίπλα στη θάλασσα, γράφω κάτι δικά μου από τα 14. Στην δράση-αντίδραση με μαθαίνω καλύτερα, μεθάω με καθαρά βλέμματα και ανοιχτές καρδιές που θέλουν να μοιραστούν ως αλληλένδετη ανάγκη. Η ευαισθησία μου είναι το alter ego της δύναμής μου. Σιγοτραγουδάω παντού• άλλωστε τη μεγαλύτερη γνώση την έχει η καρδιά. Από όπου δε νιώθω ελευθερία και από όπου δε βολτάρει ανέμελα το παιδί που έχω μέσα μου φεύγω. Δε συμβιβάζομαι εύκολα, λατρεύω να μαθαίνω νέες λέξεις, Προορισμούς και ανθρώπους που μου γεννούν την άλλη οπτική τους ερωτεύομαι απόλυτα και σταθερά. Κάθε δυσκολία γίνεται ο λόγος για να προσπαθώ πάντοτε και να μην το βάζω κάτω.
