Ας κλείνουν οι πόρτες.
Ας σιωπούν τα τηλέφωνα.
Ας γυρνούν όλοι στο καβούκι τους.
Αυτό δεν κάνεις και ‘συ;
Έτσι, είσαι ασφαλής.
Θυμήσου, βέβαια,
τις γεμάτες μέρες,
παίρνε ένα κόσκινο μαζί σου.
Ρίχνε το σύμπαν μέσα,
άμμος με χαλίκια,
να γίνει ξεκαθάρισμα καλό.
Κι έπειτα,
να έρθει η απλοποίηση αβίαστα,
σαν από μηχανής, κοινός παρονομαστής.
Ναι, είμαι της υπερανάλυσης, γι΄ αυτό και γράφω συνέχεια. Πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, σ’ εκείνο το μικρό σημειωματάριο της κουζίνας για τα ψώνια, πάνω στις νότες του πιάνου μου, στον ανοιχτό υπολογιστή μου, μα κυρίως μέσα στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Γράφω για να εκτονώσω τις έντονες σκέψεις μου και τα δυνατά συναισθήματα μου. Γράφω για ό,τι πιέστηκε από κάτι άσχημο που διάβασα, για ό,τι ζεστάθηκε με την καλημέρα του γείτονα, για την απουσία του αυτονόητου. Είναι ανακουφιστικό να δημιουργείς, νιώθεις ζωντανός. Οπότε λέω στον εαυτό μου «Αθηνά, πιάσε τις λέξεις και πέτα». Όλα τα άλλα, απλά θ’ ακολουθήσουν.
