Απ’ τα κουρασμένα σ’ αγαπώ δε ζητώ τίποτα,
δεν είναι μόνο αυτά κουρασμένα,
η ψυχή μου εξασθενεί κι αυτή.
Φεύγω, τρέχω στη βροχή
μακριά σου όσο γίνεται να πάω,
να εγκατασταθώ σε μια ξένη αγκαλιά,
ίσως πιο ευδιάθετη,
ίσως πιο αληθινή.
Δεν το θέλω αλήθεια,
δεν το επέλεξα εγώ,
οι πράξεις σου μίλησαν
όταν τα λόγια πλέον έλεγαν ψέματα.
Μα ίσως ένας τίτλος θα σου άξιζε.
Να, έτσι, φόρος τιμής.
Θα είσαι από τα σ΄αγαπώ που δεν πρόλαβα να ζήσω.
Συντάκτης: Σαλώμη Ανδρονίκου
