Αυτοαφορισμένος,
με υπαίτιο τη δίνη της πλάνης σου,
κλίνεις προς τα βλάσφημά μου χείλη,
εις γενναία ένδειξη υποταγής στ’ ακλόνητο σπαρτάρισμα της σάρκας.
Την ανάσα σου χαρίζεις
στου λαιμού μου την κόψη
κι αναστημένος αφήνεσαι στην αχορτασιά μου.
Τούτη την παράδοση
μου τη χρωστούσαν οι ουρανοί·
αυτοί οι ουρανοί,
που μπρος στο βέβηλο σμίξιμό μας,
γειώνουν για το πάθος τον παράδεισο.
Στείλε το ποίημα και τα quotes σου και μπες κι εσύ στην ομάδα των #pillowpoets!
Διάβασε περισσότερα εδώ