Σού αρέσουν τα παπούτσια μου;
Φόρεσέ τα.
Ελεύθερα.
Περιπλανήσου όσο θέλεις.
Μα ρίξε μια γεμάτη ματιά στο βάθος.
Εκεί που ζει η ζωή μου.
Εκεί που κάθε απόφαση γεννιέται.
Κι αν γυρίσεις επιεικής,
άποψη να ‘χεις.
Τότε,
μπορεί και να σ’ αφήσω.
Ναι, είμαι της υπερανάλυσης, γι΄ αυτό και γράφω συνέχεια. Πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, σ’ εκείνο το μικρό σημειωματάριο της κουζίνας για τα ψώνια, πάνω στις νότες του πιάνου μου, στον ανοιχτό υπολογιστή μου, μα κυρίως μέσα στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Γράφω για να εκτονώσω τις έντονες σκέψεις μου και τα δυνατά συναισθήματα μου. Γράφω για ό,τι πιέστηκε από κάτι άσχημο που διάβασα, για ό,τι ζεστάθηκε με την καλημέρα του γείτονα, για την απουσία του αυτονόητου. Είναι ανακουφιστικό να δημιουργείς, νιώθεις ζωντανός. Οπότε λέω στον εαυτό μου «Αθηνά, πιάσε τις λέξεις και πέτα». Όλα τα άλλα, απλά θ’ ακολουθήσουν.
