Είναι ο κόμπος στο στομάχι.
Το αφύσικο φαινόμενο της ατελέσφορης πληρότητας.
Ο πόνος της ψυχής κι η ευτυχία της άναρχης ωμότητας.
Τα λόγια τα ανείπωτα
της μακρινής χαράς τα θέλω.
Της καλημέρας, τα απρόσμενα που αγαπώ.
Μιας ώρας στιγμές κι ελπίδες.
Τα όσα βλέπεις κι όσα δε θα δεις.
Όσα δεν είδες.
Το σαράκι που τρώει λίγο λίγο την καρδιά.
Αυτό το τέλος που προσδοκάς.
Που απ’ την αρχή γνωρίζεις
μα απ’ αυτό θες να κρυφτείς.
Τις νύχτες τις αξημέρωτες.
Τις μέρες τις ξενέρωτες.
Της μυρωδιάς σου το απόλυτο.
Σε κάποιο όνειρο παλιό
που στοιχειώνει τις θύμησες του ασυνείδητου.
Το σ’ αγαπώ που δε λέμε, τον πόθο που καίμε.
Μηνύματα με νοήματα, πλατωνικά αφηγήματα.
Λίγος πόνος με πολλή προσδοκία.
Προμηνύει ευτυχία.
Ψέμα δίχως τέλος
του έρωτα τα όσα.
Της θλιβερής της μοναξιάς τα πόσα.
Όλα όσα θρηνούμε, για όλα αυτά που δε θα ‘ρθούνε .
Όσα μας πονούνε, για όλα αυτά που ζούμε.
Του έρωτα τα πάντα
και τα πάντα για τον έρωτα.
Συντάκτης: Ασπασία Κ.
