Όσο κι αν ανακάτεψα τον κόσμο ολόκληρο,
δεν τράβηξα ποτέ μου έναν άνθρωπο στην τύχη.
Κι ας αποδείχτηκαν μικροί
εκείνοι που κάποτε μας έλεγαν μεγάλες κουβέντες.
Εγώ να ξέρεις, ταξιδεύω επίμονα στις αναμνήσεις μας
μήπως και με αγγίξουν όπως εσύ.
Οι φωτογραφίες μας, οι συνομιλίες μας, οι καρδιές που ανταλλάζαμε γεμάτες υποσχέσεις.
Μα αφού η αγάπη είχε τελειώσει
εξήγησέ μου μοναχά, γιατί κοιταζόμαστε ακόμη μ’ αυτόν τον τρόπο.
Σαν να ‘ναι η μόνη μας πατρίδα
εκείνα τα παιδικά μας όνειρα, που ακόμα περιμένουν φως για να ανθίσουν.
Ήταν που ήθελα να βλέπω το ημερολόγιο της ζωής μου στα μάτια σου
Κι όμως, έλα που δίπλα σου
έμοιαζε η ζωή σαν Πέμπτη
που τόσο το προσπάθησε να γίνει Κυριακή.
Έκλεψε εκείνη τη λαχτάρα που ‘χει ο ήλιος το πρωί
κι έζησε το υπόλοιπο της ζωής της σαν αποτυχημένη παραίσθηση.
Ή να ‘λεγα καλύτερα, σαν αφελές μικρό παιδί
που ακόμα πιστεύει πως υπάρχει
«για πάντα».
Συντάκτης: Νικόλας Γεωργίου
