Μια ανοιξιάτικη μέρα ήταν.
Σ’ ένα δωμάτιο
καθώς διάβαζα το βιβλίο μου.
Εκεί σε συνάντησα.
Εκεί για πρώτη φορά
τα βλέμματά μας συναντήθηκαν
και η ψυχή μου τρελάθηκε.
Μια ανοιξιάτικη μέρα.
Προσπάθησα να σε κρατήσω,
να μη φύγεις.
Αναζητούσα σημάδι σου
κάπου να πιαστώ,
να μπορώ να ονειρευτώ.
Μετά ένιωσα τις πεταλούδες,
χαζές, να χοροπηδάνε.
Μου χαμογέλασες
κι ο κόσμος μου έλαμψε.
Χάθηκα στων ματιών σου το χάος,
τα πόδια μου έτρεμαν.
Η καρδιά μου μιλούσε
καθώς το στόμα σώπαινε.
Χάζευα τα μάτια σου,
το ζεστό άγγιγμά σου μου ζέστανε τη καρδιά.
Ένας ήχος ξαφνικά,
μου χάλασε την εικόνα.
Μια φωνή από το βάθος
όλο και γκρέμιζε τη στιγμή μας.
Ξύπνα μου φώναζε, ξύπνα.
Θ’ αργήσεις.
Άνοιξα τα μάτια μου
και τότε κατάλαβα.
Δεν ηρεμούν oι φουρτούνες μου
κι η απουσία σου δε βοηθάει τις νύχτες.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ.
Συντάκτης: Σαλώμη Ανδρονίκου
