Κάθε νύχτα έκαιγα γράφοντας στο στοιχειωμένο είδωλό σου
Κάθε νύχτα έγραφα για τις χαμένες μας στιγμές.
Κι οι λέξεις έβγαιναν απ’ το χαρτί,
με χάιδευαν στο πρόσωπο
με παρηγορούσαν.
Κάθε νύχτα έβγαινα και μιλούσα στο φεγγάρι.
Σε έβλεπα να έρχεσαι,
με κοίταζες,
άπλωνες το χέρι σου να με αγγίξεις.
Σε έβλεπα,
έκανα να σε νιώσω
μα ορφανό έμενε και πάλι το σώμα από το άγγιγμα.
Κάθε νύχτα εσύ ερχόσουν
Κι όμως, εγώ, μόνο με τη σκιά σου συνομιλούσα.
Νοσταλγός σίγουρα, με μια παιδικότητα που δεν εγκατέλειψα ποτέ. Όσα ένιωσα, έζησα, είναι μέσα μου, με οδηγούν. Γιατί γράφω θα ρωτήσεις... Γράφω για μένα. Περιπλανιέμαι συνεχώς αλλάζοντας κόσμους. Μέσα απ' τα ποιήματα εκφράζω όλα όσα έζησα και ζω.
Αν θέλεις να με ψάξεις θα είμαι χαμένος … σε έναν «Χαμένο Παράδεισο Λέξεων» (η ποιητική συλλογή μου από τις εκδόσεις Διάνοια) καταθέτοντας την ψυχή μου και τα όνειρα μου με όλα τα συναισθήματα που συνθέτουν το ταξίδι μας αυτό που λέγεται ζωή.
Άλλοτε ξεχασμένος σε ένα ξέφωτο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, χαζεύοντας τα αστέρια. Άλλοτε στην πλάτη μιας χήνας να ταξιδεύω σαν το Νιλς Χόλγκερσον. Και άλλοτε στη Χώρα του Ποτέ να παίζω με τα Χαμένα Παιδιά... για το παιδί που δεν χάθηκε ποτέ από μέσα μου.
