Ανέβαινα σε ουρανούς που κινούσες τα σήμαντρο.
Ολόφωτη αγάπη, σαν γιασεμί από ηλιαχτίδες
έντυνε το χαμόγελό σου από ένα πέπλο ευτυχίας.
Ποιος μας πήρε τον καιρό μακριά;
Ποιος άλλος ήλιος πήρε το δικό μας φως;
Ποια αλλοτινή ζωή;
Ο θάνατος του έρωτα κείτεται πια γυμνός.
Μου γνέφεις το φως στο άγνωστο,
η σωτηρία μου σου είχα πει πως είσαι εσύ.
Μα η κιβωτός σου δε με χώρεσε.
Στη σκοτεινή σιωπή της νύχτας,
το πικρό γέλιο της προδοσίας χορεύει
σαν σκιά που ακολουθεί αθόρυβα
στα βήματα του ανθρώπου που πίστευε.
Πλανιέται στους δρόμους της αγνοίας,
Καίει κάθε ελπίδα κι όνειρο,
και στην καρδιά του αγαπημένου,
εγείρει το πικρό φάσμα του προδότη.
Πόσοι έχουν πέσει στην παγίδα του,
Παραδίδοντας ό,τι αγαπούσαν πιο πολύ,
Και πόσοι ακόμα θα υποκύψουν,
Στην ανελέητη απάτη της προδοσίας.
Συντάκτης: Ευφροσύνη Γιακουμόγλου
