Βυθίζομαι στις σκέψεις μου,
όνειρα να πλάσω,
επιτυχίες να θυμηθώ,
μήπως με ξεγελάσω.
Ανάγκη έχει γίνει πια
κι ο έρωτας ένα βάρος.
Κι η θέση σου ξαναγέμισε,
μα φαίνεται αστείο.
Τι να γεμίσει άλλωστε;
Μόνο για το θεαθήναι.
Τόσο να υποπέσω;
Μέσα στα σεντόνια μου
αβασάνιστα φεύγει από σένα το μυαλό μου,
λύτρωση βρίσκει κι η καρδιά
και λάμπει το όνειρό μου.
Ξεθωριάζει ο θυμός,
υποχωρεί η ανάμνηση,
θριαμβεύει η γλύκα της καινούργιας μου κατάκτησης.
Συντάκτης: Άννα Κ.
