Κάποτε είχα ένα φίλο μερακλή
που αγαπούσε λέει τη ζωή πιο πριν απ’ την αγάπη.
Ήτανε λίγο τι τρελός και τις κουρτίνες έκλεινε,
τη νύχτα για να σβήσει
τον ήλιο που φαντάστηκε να βγαίνει πριν να δύσει.
Έλεγε, λέει, πως ο άνθρωπος για ν’ αγαπά υπάρχει
κι άλλο λόγο ύπαρξης δε θα ‘πρεπε να ψάχνει.
Μα αν η αγάπη έρχεται πιο πριν απ’ την αγάπη
τότε η ζωή που έρχεται, όντως γιατί υπάρχει;
Η γη μας έγινε, έλεγε, με πιο πολλή αγάπη
κι ό,τι στον κόσμο ξέμεινε στον ουρανό υπάρχει.
Ήταν ο πιο ρεαλιστής ετούτος μου ο φίλος
ζει κι αγαπά σαν να ‘τανε για πάντα ένας θρύλος.
Συντάκτης: Αικατερίνη Κουτλή
