Σε θέλω
μα από απόσταση –
σαν μια χαλασμένη λάμπα που τρεμοπαίζει,
σαν ένα τσιγάρο που καίει άδειο αέρα.
Κι εσύ μου λες καληνύχτα
μέσα από pixels και σιωπές
που κάνουν ηχώ σε τέσσερις τοίχους.
Η φωνή σου;
Θαμπή σαν ένα τραγούδι
που έπαιζε πριν ξεχάσουμε τι είναι το ραδιόφωνο.
Τα χέρια σου;
Ποτέ εκεί όταν τα χρειάζομαι.
Όμως, εδώ είμαστε,
όπως οι τυφλοί που μαθαίνουν να χορεύουν.
Μετράμε ζώνες ώρας αντί για αγγίγματα,
μετράμε διαβασμένες λέξεις σαν αποδείξεις ύπαρξης.
«Μου λείπεις», λες,
και το νιώθω να μπαίνει κάτω απ’ το δέρμα.
Δεν είναι ποίηση αυτό.
Είναι απλώς επιβίωση.
Ποιος ξέρει;
Ίσως ν’ αντέξουμε,
ή ίσως να σβήσουμε σιγά σιγά,
σαν το τελευταίο τραγούδι που έπαιξε
πριν η μουσική πεθάνει.
