Πάλι ήρθε.
Χωρίς να χτυπήσει κουδούνι.
Άφησε στο περβάζι μια γύρη από αυθαίρετη χαρά
και κάτι τυχαία άνθη που φύτρωσαν που δεν τα φύτεψα.
Η φύση πλεονάζει
πάντα δίνει περισσότερα απ’ όσα ζητάω,
μα τα στέλνει ακριβώς όταν έχω μάθει να ζω με λιγότερα.
Κι οι πασχαλιές
μυρίζουν μιαν αθωότητα που δε μας αναλογεί πια.
Γι’ αυτό και τις αγαπάμε τόσο.
Γιατί, σαν να μας το χρωστάνε, έρχονται κάθε χρόνο.
Κι ας μη μας το χρώσταγαν ποτέ.
Συντάκτης: Ευφροσύνη Γιακουμόγλου
