Μίλα μου όταν δε βγάζει νόημα,
Ραντεβού στη παλιά γειτονιά,
Σε ‘κείνη τη νεόκτιστη ταράτσα, πρώτη θέση στ’ άστρα μπροστά.
Κοίταξέ τα καλά!
Αμέτρητα δεν είναι;
Κι όμως, για όλα υπάρχει μια γωνιά.
Ήρεμα μοιάζουν, δε φαίνονται τσακωμένα,
Γιατί όχι κι εμείς;
Δίκιο έχεις, δε λέω,
Αισθάνεσαι ανημποριά.
Ανήμπορος, λοιπόν, κι εγώ, να σου εξηγώ.
Θα κάνω μόνο αυτό το λίγο, ανοίγοντας πολύ την αγκαλιά μου.
Κι αν αύριο λυπηθείς ξανά,
ραντεβού πάλι εδώ!