Σε έναν κόσμο που χωρούσε μόνο δύο,
Με είπες ξένο κι έκλεισες την πόρτα.
Η σιωπή σου μου φάνηκε ένας ατελείωτος διάλογος,
που στην τελευταία λέξη θ’ άκουγα το «σ’ αγαπώ»
Όπου το «ω» τονίζοντας,
όπου το «α» αφοπλίζει στην αρχή της λέξης
και ξεχειλίζουν όλα τα «σ» έπειτα: Σε θέλω, σε ποθώ, σε λαχταρώ.
Χάθηκα στους ίσκιους της καρδιάς μου,
ψάχνοντας να βρω τα κομμάτια που έσπασες,
Κι όμως, το φως που κάποτε μας ένωσε,
τώρα με καίει σαν φλόγα που δε σβήνει.
Ο χρόνος περνά, μα οι πληγές δε γιατρεύονται,
Στα μάτια σου δε βλέπω πια τον εαυτό μου.
Κι ας ήσουν για μένα ο κόσμος όλος.
Τώρα, είμαι απλά ένας ξένος στον δικό σου.
Συντάκτης: Μαρία Μίχου
