Μεταξωτό πέπλο της αγάπης μάς σκέπασε
κι ήταν η ώρα που τα όνειρά μας δραπετεύουν.
Την ώρα που γυρόφερνες τα πρωινά
και χάιδευε ο ήλιος τα μαλλιά σου.
Σήκωσες τα βλέφαρα με μιας, στο κρύο του χειμώνα.
Κι εγώ σου χάρισα στιγμές- εξάλλου μονάχα αυτές μένουν.
Ύστερα, μετά από όλα αυτά και πριν από αυτά
άρχισα να κόβομαι απ’ τις λέξεις σου.
Τι κι αν το μετάξι είναι φτιαγμένο με φροντίδα
κόπηκε τόσο,
τόσο που δεν μπορώ να πλησιάσω άλλο.
Κι ούτε και ξέρω αν θα μπορέσω ξανά.
Συντάκτης: Μαρία Μίχου
