Οι σιωπές μιλούν
όταν τα λόγια χάνουν το δρόμο και ψάχνουν προορισμό
τότε τα μάτια φορτώνονται τα έργα.
Τα έργα που απαιτούμε αντί για λόγια.
Κι είναι ο λαβύρινθος διπλός,
διπλός κι ο μίτος,
βραχιόλι εύχομαι να γίνει,
κόσμημα πολύτιμο
ζεστό φυλαχτό.
Κι αν είναι το κρυφτό παιχνίδι παιδικό
από τα παλιά φερμένο
από συνήθεια επιλεγμένο,
οι συνήθεις κόβονται με το ξαφνικό.
Ζωή η θάνατος γεννούν την αλλαγή τη ριζική
για τέλος οριστικό ή αρχή με δροσερό αέρα.
Κι είναι εκείνες οι πρώτες οι στιγμές που το άγνωστο σε αγκαλιάζει
μα σαν η συνήθεια η νέα στις μέρες αρχίσει να φωλιάζει
Ένα νέο σπίτι με αλλά βλέμματα, που σπίτι θα θυμίζουν
και στις κάρτες οι ευχές θα σε συγκινούν.
Ένα χέρι πάντα ψάχνουμε να βγούμε από τα χαμένα
και μυρωδιά σπιτιού που θα μας ακολουθεί
αρώματα από εμάς φτιαγμένα.
Αυτά είναι τα όνειρα
μέσα τους λέμε πως κλείνουν κι ανοίγουν οι κύκλοι
όταν οι μυρωδιά ξεθυμάνει
ή στο μπουκαλάκι θελήσουμε να μπουν άλλοι τίτλοι.
Συντάκτης: Άλκηστις
