Τότε κατάλαβα πόσο λίγα ήξερα,
πόσο λίγα είχα δει.
Λόγια χωρίς νόημα
μετά από σκέψεις βιαστικές, επιπόλαιες.
Μέσα στην άγνοια ενός πόνου μόνιμου.
Πόσο λίγα ήξερα τότε.
Όταν η ζωή έγινε συνώνυμο της ματαιοδοξίας
όταν περίμενα πάντα τη συνέχεια.
Ποιος ξέρει ποτέ τι τον περιμένει;
Πότε η απαισιοδοξία γίνεται ελπίδα
πότε το σενάριο ξαφνικά αλλάζει
κι η εικόνα σε βουρκώνει- όχι εξαιτίας της ομορφιάς της.
Σκέφτομαι πόση μαγεία θα έχανα,
αν άφηνα τη σκιά να με ρουφήξει,
αν πριν προλάβει να με χωνέψει,
δεν έδινα ένα τελευταίο απέλπιδο σάλτο στην ακτή.
Αν όταν πια δεν είχα αντανάκλαση,
δεν έφτιαχνα μια μορφή ζωής ολόδική μου.
Πιο δυνατή, πιο ανθεκτική, πιο τέλεια ατελή.
Στείλε το ποίημα και τα quotes σου και μπες κι εσύ στην ομάδα των #pillowpoets!
Διάβασε περισσότερα εδώ.
Συντάκτης: Άννα Τριανταφύλλου
