Αλίμονο μάτια μου.
Τόσα όνειρα
κι η ζωή μας άδεια!
Στέκομαι ακίνητος,
δεν έχω τον τρόπο πια να σε πλησιάσω,
δεν ξέρω πώς να σε αγγίξω.
Η καθημερινότητα με συνεπήρε,
κι έπειτα με εγκατέλειψε.
Μ’ άφησε εδώ, ν’ αναζητώ τον τρόπο που σε άγγιξα.
Τον τρόπο που σε φίλησα.
Τον τρόπο που σε αγκάλιασα.
Την πρώτη φορά που σε αντίκρισα,
ξέχασα μάτια μου.
Ξέχασα να σ’ αγαπώ.
Γιατί ξέχασα εμένα.
Μας έχασα.
Νοσταλγός σίγουρα, με μια παιδικότητα που δεν εγκατέλειψα ποτέ. Όσα ένιωσα, έζησα, είναι μέσα μου, με οδηγούν. Γιατί γράφω θα ρωτήσεις... Γράφω για μένα. Περιπλανιέμαι συνεχώς αλλάζοντας κόσμους. Μέσα απ' τα ποιήματα εκφράζω όλα όσα έζησα και ζω.
Αν θέλεις να με ψάξεις θα είμαι χαμένος … σε έναν «Χαμένο Παράδεισο Λέξεων» (η ποιητική συλλογή μου από τις εκδόσεις Διάνοια) καταθέτοντας την ψυχή μου και τα όνειρα μου με όλα τα συναισθήματα που συνθέτουν το ταξίδι μας αυτό που λέγεται ζωή.
Άλλοτε ξεχασμένος σε ένα ξέφωτο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, χαζεύοντας τα αστέρια. Άλλοτε στην πλάτη μιας χήνας να ταξιδεύω σαν το Νιλς Χόλγκερσον. Και άλλοτε στη Χώρα του Ποτέ να παίζω με τα Χαμένα Παιδιά... για το παιδί που δεν χάθηκε ποτέ από μέσα μου.
