Μάθε μου, δε βιάζομαι,
σου χαρίζω ένα φεγγάρι ολόκληρο,
πάρε τη σιωπή μου και ξεκίνα.
Λαχτάρα το ‘χω να μου μιλήσεις·
πώς το πέταγμα των καιρών μας μεταμορφώνει;
Ή μήπως μας κάνει μάγια,
να ξεχνάμε τα παλιά κρατώντας μόνο ό,τι σφυρίζει ο άνεμος;
Κι αν θέλει να ξεχνάμε,
γιατί πετάει τα ψίχουλα στο μονοπάτι μας;
Συγχώρα με που καμιά φορά μπερδεύομαι
κι εκεί που προχωρώ, το βλέμμα μου οπισθοχωρεί.
Συγχώρα με, θα μάθω.
Μόνο μίλα μου, δε θα σε διακόψω στιγμή.