Γράφει η Α.
Μακριά και Κοντά
Μυστικά μονοπάτια, σκέψεις φευγαλέες,
απόσταση που παίζει με ψευδαισθήσεις.
Μια λέξη ανείπωτη, μια σιωπή να φλέγεται,
τα άκρα του μακριά αγγίζουν το κοντά.
Κρύβεσαι, μα ο απόηχός σου καίει,
το σκοτάδι γεμίζει με τη σκιά σου.
Ο χρόνος σπάει, το αίνιγμα μένει,
είσαι παρών, κι όμως χαμένος.
Σε κάθε μακρινή αναπνοή,
κάθε κοντινό ψίθυρο,
είμαστε μακριά σαν όνειρο,
μαζί, σαν μυστήριο.
